PD

>> Od jakiegoś czasu zbieram się by napisać w tym wątku na ten temat - i za
> cholerę. To jest już chyba piąte podejście.
> Widzę, że zasuwasz w dół po równi pochyłej z przeświadczeniem że pniesz się
> w górę - a nie potrafię jasno i klarownie pokazać ci o co chodzi :( Spróbuję
> niejasno i nieklarownie.
> Owe pieprzenie daje złudne poczucie wolności bazujące na "odcięciu się" ...
> nie wiem ... wymuszonej na sobie obojetności. Coś nie pasuje ? To piperzyć
> to ! Taka postawa pozwala jako tako zaleczyć bierzące nieprzyjemne nastroje,
> jest prosta w użyciu i tak bardzo kusi, że z biegiem czasu staje się
> sposobem na życie. Wystarczy przewartościować w dół cel, aby móc spokojnie
> piperzyć środki. [ W tym miejscu wstawiamy sobie kilkuletnią przerwę w
> życiorysie ] "Świecące słoneczko i przytulanie przyjaciółki" z jakichś
> przyczyn przestają sprawiać satysfakcję - że tak powiem siłą rzeczy i same z
> siebie przewartościują się w dół. Czas więc _automatem_ zacząć pieprzyć
> środki - a więc ni mniej ni więcej tylko własne życie.

A jaka masz inną alternatywę?
Bo obojętność, fakt, jest wymuszona.
Do tej pory czasem mam z tym problem.
Ale rzeczywistości nie zmienisz, choćbyś się skichał.
Musisz odpuścić.
Jeżeli chcesz jakoś zyć.
To nie są "nieprzyjemne nastroje" PD.
To za słabe określenie. Naprawdę.

Ja nie mam poczucia, że pnę się pod górę.
ja tylko mam poczucie, że nie tonę. Bo przed tym "pieprzę" szłam na dno
strzałką;).
Środków nie zmieniam.
Bo nie zamierzam ginąć, przy okazji ratowania się;)

Aska

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl