SEN CI PRAWDĘ CI POWIE


"Nie opowiadaj snów. A jeśli freudyści dojdą do władzy?"
- Stanisław Jerzy Lec



Zamknęłam ostatecznie i nieodwołalnie pewien etap podroży w
głąb siebie. Stoję na rozdrożu jak sparaliżowana i nie wiem, co
dalej. Przeraża mnie każdy, nawet najmniejszy krok w nieznane.
Sterczę jak ten kołek. Boję się zapuścić chociaż w najbliższą
okolicę. Jeszcze długo przyjdzie mi się uczyć, jak żyć, jaka mam
być, by moje życie było wolne i zdrowe. Jak powie Fiodor
Dostojewski: "W ciągu całego życia człowiek nie tyle jest, ile
stwarza siebie?ó I tak jest ze mną.

Mam koszmar. Jadę samochodem w niesamowitym przerażeniu, że
zaraz będę miała trzykrotne z kimś zderzenie. Rozpaczliwie wrzucam
wsteczny, aby tylko tych wypadków uniknąć. Nie zdaje się to na
nic, raz za razem uderza we mnie ogromny samochód. Jest to
spektakularne: straszliwy łomot, mnóstwo pogiętej blachy i ta
bezsilność. Gdy ostatnio jakaś głupia baba wjechała na mnie na
stopie, przeżyłam na jawie szok wypadku. Pomyślałam więc, senne
koszmarne echo.

Ale można spojrzeć na to szerzej, metaforycznie. Nie wiem, co
zrobić z moim przyszłym życiem, boję się tego, co może nastąpić.
Wrzucam, więc wsteczny, cofam się do tylu. Odzwierciedlenie
rzeczywistości pełnej niepewności i rozterek.

Śnię. Ktoś dzwoni do drzwi. Otwieram. Przed progiem stoi jakiś
człowiek z ogromnym naręczem czerwonych róż. Bukiet jest ogromny,
wspaniały. Te kwiaty mają być dla mnie, osoba wręcza mi je miłym,
zdecydowanym gestem. Czuję się zażenowana. Wiem, że za nic na
świecie nie mogę przyjąć tego bukietu. Nie zasłużyłam na tak
przepiękne kwiaty. Na nic miłego, dobrego nie zasłużyłam!
Ofiarodawca napiera. Popadam w panikę. Chcę mu uświadomić, że
zrobiłam kiedyś coś monstrualnie straszliwego, nagannego. Co to
było? - nie wiem. Odpycham od siebie niezasłużone kwiaty,
obezwładnia mnie nie wypowiedziane poczucie winy. Budzi mnie mój
głośny płacz.

Śnię. Jestem w sali egzaminacyjnej. Surowa twarz egzaminatora
nieprzyjemnie pochyla się nade mną, zbliża się do mnie coraz
bardziej, przybierając karykaturalne kształty. Padają jakieś
pytania, nie rozumiem ich sensu. Za wszelką cenę chcę zdać ten
egzamin, nie jestem jednak w stanie dać żadnej prawidłowej
odpowiedzi. Czuję się straszliwie: oszołomiona, zagubiona,
bezradna. I jest inaczej niż bywało za moich młodych lat na jawie.
Uwielbiałam egzaminy. Zawsze obryta na cztery nogi, traktowałam je
jedynie jako podniecające wyzwanie, z którego wychodziłam
najczęściej obronną ręką. A teraz koszmar. Kompletna klapa! Budzę
się zdruzgotana porażką.

Znów metafora. Czy ten egzaminator, to nie jakaś wyższa
instancja we mnie samej, która wiedząc, że stoję na rozstaju, każe
mi szukać na moją najbliższą przyszłość nowych rozwiązań, nie
przetartych dróg? A ja ich jeszcze nie znam, stąd to zagubienie i
panika. Oblewam egzamin.

Mogłabym tak jeszcze długo. Niesamowite, dopiero od czasu, gdy
prowadzę swoją psychoanalizę moja wyobraźnia senna najwyraźniej
się rozbudziła. Czy jest to istotne, znaczące? Tak, ja w to
wierzę. Sen opowiada nam najgłębszą prawdę o nas samych. Trzeba
się tylko dobrze wsłuchać.




Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka








--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia