Tak mję najszło, bo się cóś przypomniało, a i dirko będzie mógł sobie
poczytać o mojej głupocie wreszcie.

Jeśli chodzi o wspominane współczucie, że niby gdy empatią albo
przypominaniem widzimy jakąś sytuację to brak adrenaliny (dostępnej podczas
uczestniczenia w danej sytuacji) powoduje, że uczuciowo coś bardziej
przeżywamy.

Wyszło mi, że nie do końca.

Parę lat temu zakupiłem sobie ostry nóż, ceramiczny nóż - od tej pory zawsze
już mam przynajmniej jeden taki.

Ale gdy go sobie zakupiłem, demonstrowałem żonie jego ostrość wziąłem w
paluszki papier i szybkim ruchem noża elegancko ścinałem zwisającą swobodnie
kartkę. Oczywiście żona: "łaaaa ja na to nie patrze, nie pokazuj mi!", bo
wyglądało lekko hardcorowo.

Kartka była coraz mniejsza, i ciecia coraz bliżej paluszków, aż.. stało się,
poleciałem po palcach. ZERO BÓLU i nie z powodu adrenaliny, tylko, nóż
piękny i ostry zapewnił komfort cięcia (ból to był później).

Jednakowoż kiedykolwiek sobie to przypominam, to aż ciarki mnie przechodzą,
i przechodzą na myśl o ewentualnym bólu.

Innymi słowy znów wracam do mojej ulubionej tezy - strach ma wielkie oczy.

Dziękuję z uwagę.