Zawiodłam sie na swoim najlepszym przyjacielu. Nasza przyjaźń się całkowicie
rozpadła, zreszta w sposób bardzo, bardzo nieprzyjemny z jego strony.
Zabolało mnie to bardzo, on sam piekielnie mnie rozczarował. Wiem, że "czas
leczy rany", ale nie moge sobie znaleźć miejsca. Od tzw. "rozstania"
upłynęło już sporo czasu - a mimo to cały czas mnie to boli, sama się
"gryzę" i nie mogę przestać się męczyć...
Często łapię za telefon, żeby zadzwonić i w ostatniej chwili siłą woli
dosłownie tego nie robię. Z jednej strony czuję się przez niego upokorzona,
a z drugiej brakuje mi tego, co między nami było jak cholera.
Naprawienie naszych stosunków nie jest już możliwe - głównie z powodu jego
charakteru i tego, jak się poczułam w chwili, gdy ostatecznie powiedział
parę rzeczy, które powiedział, a które dla mnie były nie dosć że bolesne, to
jeszcze uwłaczające. Nie mogłabym mu więcej zaufać, zreszta - nie wiem, czy
to miałoby jakikolwiek sens.

Czy to uczucie wyrzutów sumienia ("gdybym trzymała gębę na kłódkę i nie dałą
się sprowokować...") i totalnej pustki minie wreszcie?

Pozdrawiam,
Anka