Czytałam dziś "Poznanie chorego" Kępińskiego

to IMO ciekawy fragment
pasuje (IMO!) do wielu watków
o odpowiedzialnosci...(jais czas temu) o autyzmie...
a macie;-)
>>Tak więc psychiatra w swej chęci dzialania skazany jest na frustrację. Nie
moze on badać i leczyć do woli, kierować dowolnie procesem diagnostycznym i
terapeutycznym, gdyż oba zależa w równej, jeśli nawet nie większej mierze od
chorego. To uzależnienie od chorego budzi tajona agresję w postaci: "ja
wszystko wiem o tobie" lub "ja toba odpowiednio pokieruję, juz ja cie
wyleczę". W pierwszym wypadku psychiatra swoja niewiedzę o chorym kompensuje
pewnoscia siebie, wynikającą ze znajomosci schematów diagnostycznych czy
psychodynamicznych, w drugim natomiast swą impotencję terapeutyczną
kompensuje wiarą w skuteczność metod leczniczych"<<

pozdrawiam
guniek

P.S.
ah - i jeszcze to z tej samej ksiazki
juz BTW
>> Terenem pracy psychiatry nie są jednak wyizolowane cechy zachowania się,
(...) ale żywy człowiek zarówno w subiektywnym świecie sw2ych przeżyć jak i
w obiektywnej sferze swych reakcji. Jest on niewymierny i niepowtarzalny.
Oczywiscie mozna go "zredukować" do kilku cech lub tylko jednej cechy i
cechę tę okreslić w układzie SI, ustalić funkcję stosunków zależnosci,
przedstawiać go na wykresie w formie kropki czy krzyzyka itd. Takie jednak
"naukowe" zabiegi sa jaknajbardziej nienaukowe. Zamiast przyblizac do celu,
od niego oddalają i często prowadza w fałszywym kierunku. Zamiast bowiem
zblizać się do poznania człowieka w jego całosciowym aspekcie, co jest celem
psychiatrii, prowadza niejednokrotnie do poznania wyabstrahowanych cech i
pojęc.<<


--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia