Witam wszystkich.
Od jakiegoś czasu przeglądam sobie Waszą grupę i dopiero niedawno doszedłem
do wniosku że Wy - ludzie którzy mają "coś wspólnego" z psychologią -
moglibyście mi w jakiś sposób pomóc. Czy pomożecie - zależy od Was, od
Waszej dorej woli, umiejętności. W każdym razie liczę na Was, na nikogo
innego nie mogę liczyć. Nie wiem dlaczego akurat na Was liczę, ale to chyba
chodzi o to że "tonący brzytwy się chwyta". Nie chciałbym nikogo tym urazić
i przy okazji zniechęcić do odpowiedzi na mojego posta, sory.
Przechodzę do sedna, bo pewnie spora część nawet nie doczyta do tego
miejsca.
Chodzi o to że jestem z dziewczyna - dla mnie wspaniałą. Zdążyliśmy się
poznać przez pare wspólnych lat w szkole. Dla mie to jest ta druga połówka.
Jednak moja mama uważa że to nie jest dziewczyna dla mnie. Chodzi o to że
nigdy nie byłem z rodzicami tak jak moi znajomi - jak koledzy. Koledzy i
kolezanki mogą sobie rozmawiać z rodzicami o wzsystkim, mogą na nich liczyć,
są przyjaciółki. Moi są rodzicami - może lepiej opiekunami. Dają mi jeść i
na tym się kończy. Może to przez to nigdy nie opowiadałem im o swoich
problemach, swoich miłościach, o tym co się dzieje wokół mnie. O mojej
obecnej dziewczynie też im nie opowiadałem. Moja matka nie wie prawie nic o
mojej dziewczynie, ale już mówi że to nie jest dziewczyna dla mnie. Nie zna
jej, ale już zdążyła ją ocenić. Widziała ją pare razy a już zdążyła wyrobić
sobie o niej opinię że ostro mówiąc jest szmatą (takie słowa też od niej
usłyszałem). Zaznacze tutaj że nie widziała jej w stroju pań stojących przy
przy ulicach i zatrzymujących tiry. Już wymyśliła sobie że ona to myśli
tylko o seksie, że my siedząc razem to pewnie tylko seks itd. No bo co my
możemy innego robić. Nie wiem czemu tak myśli, nie wiem czemu nie znając jej
od razu wystawia negatywa. Nie wie jaka jest, bo to nie ona chodziła z nią
pare lat do szkoły, ale mówi że wie lepiej.
Mama odkąd pamiętam lubiła sterować ludźmi. Zaczynając od "przebierz te
spodnie", "chodź zjedz tą bułke", "czemu nie idziesz do lekarza", "czemu
jesz dżem jak jest świeza kiełbasa". Może to i z opiekuńczości, ale to jest
męczące. Naprawde ciężko jest się mi nawet ubrać tak jak ja chcę, obciąć
włosy tak jak ja chcę, zjeść to na co mam ochotę, spotykać się z kim chcę,
wyjść z domu gdzie chcę. Tak samo jest w stosunku do mojej siostry, mojego
ojca. Powiem jeszcze że mama nie pracuje ani nie pracowała na żadnym
kierowniczym stanowisku, wogóle nie pracuje odkąd urodziła siostre. Siedzi
sobie w domu i myśli. Myśli mysli i wymyśla np. że ktoś jest szmatą itp.
Mama mówi że nie będę się spotykał z moją dziewczyną, bo jest zła. A ona nie
pozwoli żeby mnie ktoś zniszczył. Nic nie daje tłumaczenie że to jest
miłość, że my się kochamy i chcemy być razem. Nie da się jej przegadać że
ona nic nie wie, że to ja lepiej znam moja dziewczyną, ja lepiej wiem kto
jest lepszy. Poznałem juz pare dziewczyn, które niestety nie były idealne, w
przeciwieństwie do mojej obecnej dziewczyny, któar jest bardzo bliska
ideału. Kocham ją.
Jak mam przemówić do matki żeby mnie zrozumiała? Zrozumiała że kocham, ze
serduszka nie wyczyszczę, nie wyrzucę z niego kogoś tak wartościowego jak
moja dziewczyna. Ona (mama) wogóle nie stara się mnie zrozumieć, ona "wie
lepiej, jest starsza więc wie więcej", a ja jestem jeszcze "głupim
gówniarzem który nic nie wie o życiu". Ale kogo kocham to chyba ja wiem
lepiej, no nie? To moje życie i chyba mam prawo je sobie sam ułożyć. Nie
chcę sterowania mną. Co mam robić? Pomóżcie? Proszę...


Leon (Loocas)