często płaczemy /my ludzie.. chociaż moje psy jakoś też.. nie wiem/

tak sobie myślę że to trochę żałosne.. nie dajemy sobie rady.. nie
wytrzymujemy i ..ciach.. cała poduszka mokra.

nie powiem że ja nie płaczę, czasami nie mogę sobie z tym poradzić, ale nie
lubię płakać. zazdroszczę facetom, których nauczono że "chłopaki nie płaczą"
/tak, jestem przeciwna takim stereotypom ale.. nie miałabym nic przeciwko
żeby akurat ten dotyczył mnie/

wypłaczemy się, trochę stracimy na wadze ;) i wszystko dalej jest takie
jakie było.
to straszne

oczywiście lepsze niż rzucanie talerzami czy coś, ale to chyba też oznaka
ludzkiej słabości.. i choć w samej słabości /jeśli jest zachowany.. umiar/
nie ma nic złego.. to taki płacz.. czy ja wiem.

czemu płaczemy? i czemu to jest silniejsze od nas.

proszę tym razem o powstrzymanie się z postami typu "ja nie płaczę" i na tym
koniec, ok? no.. bo się rozpłaczę! ;)


spać spadam.