jestem tu pierwszy raz ...ale to nic :)
od dluzszego czasu duzo sobie mysle- chyba za duzo...
czuje sie jakbym byla zamknieta w jakiejs puszce ze wspomnieniami i nie
potrafila otworzyc wieczka i pojsc dalej, zaczac kolejny dzien nie myslac o
tym, co bylo, minelo i nie wroci

wiem , powinnam cieszyc sie tym ze mam co wspominac, ciesze sie...
ale mam takze dziwne wrazenie , ze gdzies tam daleko za soba zostawilam
wazna czesc mojego ja, kawal swiata, ktory zbudowalam zostal zamkniety w tej
puszce ze wspomnieniami...a ja nie moge zbudowac sobie nowego- i dlatego
siedze wciaz w tej puszce, obok martwego juz swiata... dawno zgubilam do
niego klucz, tak, tak...


nie chodzi tu wcale o niespelnioną czy tez spejniona milosc
przynajmniej nie taka miedzy kobieta i mezczyzna...
milosc byla ... taka przyjacielska... wspolna...do gór ...do gitary, do
"Czwartej nad ranem...", do starych schronisk i ludzi nie z tej ziemi, do
tych wszystkich majstrów Bieda spotkanych gdzies na szlaku ...i moznaby tak
wymieniac bez konca- kto zna ten klimat, zrozumie


i zyje tymi wspomnieniami z rajdow, szlakow...bo czas nas wszystkich
porozrzucal po świecie i ...i juz NAS nie ma. Mozna pomyslec ze prawdziwa
przyjazn nie ginie...ale...

fakt jest taki,ze brak mi tych ludzi i tych czasow .Tak bardzo, ze trzymam
sie tych wspomnien kurczowo, za bardzo kurczowo. Za czesto sie ogladam,
dlatego często sie potykam...
siedze i brak mi odwagi , by chwycic tak po prostu za plecak i wyjechac
"...tam gdzie wiedzie szlak- na poloniny na niebieskie"

wiem jak sie ta choroba nazywa:))- to nic innego jak SAMOTNOSC:))

ma ktos jakies lekarstwo?