Kiedy zastanowimy się nad symptomami różnych problemów jakie pojawiają
się na drodze samorealizacji i spojrzymy na nie z bardziej medycznego i
psychologicznego punktu widzenia zauważymy że są one bardzo podobne,
czasami identyczne z tymi, które objawiają się u zwykłych pacjentów.
Jednak ich znaczenie i przyczyny są zupełnie inne i dlatego też ich
leczenie powinno przebiegać inaczej.

Symptomy pojawiające się u zwykłych pacjentów mają zazwyczaj charakter
regresywny. Tym osobom nie udało się osiągnąć niezbędnego poziomu
dopasowania wewnętrznego i zewnętrznego które stanowi zwykły poziom
rozwoju osobowości. W wielu przypadkach nie udało im się uwolnić od
emocjonalnej zależności od rodziców co w dalszym życiu skutkuje
dziecięcą zależnością od nich lub od innych osób które stały się ich
substytutami. Czasami niechęć do stawienia czoła wymaganiom życia
rodzinnego i społecznego lub brak umiejętności koniecznych do poradzenia
sobie z ich trudnościami sprawia, że ludzie ci szukają ucieczki w
chorobie lub inwalidztwie. W innych przypadkach przyczyną problemów bywa
emocjonalny szok np. związany z utratą bliskiej osoby, której osoby te
nie mogą lub nie chcą zaakceptować co może prowadzić do depresji lub
innych objawów neurotycznych. We wszystkich tych przypadkach znajdujemy
cechę wspólną jaką są konflikty pomiędzy różnymi świadomymi lub
nieświadomymi aspektami osobowości lub pomiędzy osobowością a środowiskiem.

Trudności wywołane stresem i zmaganiami na różnych etapach
samorealizacji mają z kolei charakter progresywny. Występują one w
związku z poruszeniem nadświadomych możliwości, w wyniku działania
Wyższego Self i są przede wszystkim wywołane postępującym dostosowaniem
i konfliktami pomiędzy "niższymi" i "środkowymi" aspektami osobowości.
Ten rodzaj kryzysu został opisany przez Junga w następujących słowach:

Bycie "normalnym" jest ideałem dla tych którym nie udało się jeszcze
osiągnąć adaptacji. Ale dla ludzi, którzy tę umiejętność opanowali w
stopniu znacznie przewyższającym przeciętną, dla których osiągnięcie
sukcesu nie przedstawia dużych trudności - dla nich ograniczenie do
"normalności" oznaczałoby wejście na madejowe łoże, niewiarygodną nudę,
piekielną sterylność i beznadzieję. W konsekwencji tego mamy wielu
ludzi, którzy mają objawy neurozy ponieważ nie mogą być normalni a z
drugiej strony mamy też wielu ludzi którzy cierpią ponieważ mogą być
tylko normalni.

Podejście terapeutyczne dla tych dwóch rodzajów pacjentów powinno być,
jak się zapewne domyślamy, zupełnie odmienne.

Dla osób, którym nie udało się osiągnąć "normalności" przedmiotem
terapii będzie osiągnięcie stanu przeciętnego członka społeczeństwa.
Dąży się do tego przez usuwanie stłumionych lęków i zahamowań,
dziecięcej zależności, skupienia wyłącznie na samym sobie, emocjonalnie
zniekształconego oglądu świata i zastąpienia tych niekorzystnych cech
zdrowym i racjonalnym obrazem świata, rozpoznaniem życiowych obowiązków
spoczywających na danej osobie oraz wykształceniem szacunku do innych
ludzi. Przeciwstawne, częściowo nierozwinięte, świadome i nieświadome
tendencje i funkcje stają się zharmonizowane i zintegrowane w procesie
osobistej psychosyntezy.

Zadaniem terapeutycznym dla grupy pacjentów, którzy podążają drogą
samorealizacji jest osiągnięcie dostosowania do przepływu nadświadomych
energii i ich integracja z istniejącymi wcześniej aspektami osobowości.
Celem jest więc osiągnięcie nie tylko osobistej ale i duchowej
psychosyntezy. Jak z tego widać metoda terapii skuteczna dla pierwszej
grupy pacjentów nie będzie satysfakcjonująca dla drugiej grupy.
Terapeuta który nie rozumie ani nie docenia nadświadomych funkcji, który
zaprzecza możliwości istnienia Wyższego Self może ośmieszać aspiracje
pacjenta do samorealizacji albo interpretować je w sposób
materialistyczny jako zwykłe fantazje. Pacjent może być przekonywany, że
postępuje słusznie próbując zamknąć swą osobowość przed wpływem Wyższego
Self. Takie postępowanie oczywiście wzmaga wewnętrzną walkę i utrudnia
znalezienie właściwego rozwiązania.

Z drugiej strony terapeuta, który sam kroczy drogą rozwoju duchowego
albo przynajmniej interesuje się samorealizacją może bardzo pomóc -
szczególnie w pierwszej fazie samorealizacji, kiedy dominuje uczucie
niezadowolenia, niepokoju i nieświadomego poszukiwania. Jeśli pacjent
stracił zainteresowanie życiem, jeśli codzienność nie jest już dla niego
atrakcyjna a jeszcze nie jest on w pełni świadomy swych wyższych
aspiracji i szuka rozwiązań w niewłaściwych kierunkach - wtedy wskazanie
prawdziwej przyczyny jego kłopotów oraz możliwości ich rozwiązania może
znacznie przyspieszyć wewnętrzne przebudzenie, które samo w sobie
stanowi lekarstwo na problemy, z którymi się on boryka.

W drugie fazie, kiedy dominuje emocjonalne podekscytowanie i radość,
kiedy tę osobę roznosi entuzjazm i żywi ona złudzenie trwałego
osiągnięcia tego stanu - wtedy właśnie trzeba delikatnie wyjaśnić że ten
stan jest przejściowy i uprzedzić ją o tym, że po pewnym czasie on
przeminie. To ostrzeżenie przed nieuniknionym odpływem nadświadomych
energii złagodzi cierpienia trzeciej fazy, kiedy osoba ta czuje się
opuszczona i ma wątpliwości. Jeśli pacjent nie otrzymał tego ostrzeżenia
przed nastąpieniem trzeciej fazy terapeuta może wyjaśnić, już w jej
trakcie, że również ten etap jest przejściowy i nie trwa wiecznie jak
może się wydawać pacjentowi. Terapeuta powinien powtarzać tak często jak
to jest potrzebne, że po wyjściu z tego kryzysu na pacjenta czeka
nagroda, która przewyższy doświadczane obecnie cierpienie jakkolwiek
intensywne by ono nie było. Ulgę i otuchę przynoszą szczególnie
opowieści o tych, którzy znaleźli się w podobnych kłopotach i udało im
się z nich wyjść.

W czwartej fazie procesu samorealizacji, w fazie przemiany osobowości,
która jest najdłuższą i najbardziej skomplikowaną fazą, zadanie
terapeuty jest odpowiednio bardziej skomplikowane. Niektóre ważne
aspekty terapii jakie należy wziąć pod uwagę to:

1.wyjaśnienie pacjentowi tego co się z nim dzieje i pomoc w znalezieniu
przez niego właściwej postawy wobec tych zdarzeń,
2.nauczenie go w jaki sposób opanować i mądrze kontrolować, przy użyciu
woli, popędy wyłaniające się z nieświadomości tak by strach lub
samopotępienie nie skłaniały pacjenta do ich stłumienia,
3.nauczenie pacjenta w jaki sposób przekształcać i ukierunkowywać
energię seksualną i agresywną. Techniki te stanowią najbardziej
optymalne i konstruktywne rozwiązanie dla wielu konfliktów psychicznych,
4.nauczenie go jak rozpoznawać energie wypływające z obszarów
nadświadomych oraz jak wykorzystywać je w altruistycznej służbie
bliźnim. Jest to szczególnie przydatne jako przeciwdziałanie do
nadmiernej introwersji i koncentracji na samym sobie jakie występują
często w tej i w innych fazach samorealizacji,
5.przeprowadzenie go przez różne fazy przebudowy jego osobowości wokół
nowego wewnętrznego Centrum, czyli pomoc w osiągnięciu duchowej
psychosyntezy.

W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że terapia, którą opisujemy w żaden
sposób nie wyklucza równoległej terapii środkami farmaceutycznymi.
Jednak jest poza zakresem niniejszego opracowania opisywanie terapii
farmakologicznej, którą tworzy się biorąc pod uwagę specyficzne potrzeby
każdego pacjenta.

W niektórych przypadkach terapia jest utrudniona ponieważ występuje
przemieszanie symptomów progresywnych i regresywnych. Są to przypadki
rozwoju przebiegającego nieregularnie. Niektórzy ludzie osiągają wysoki
stopień rozwoju w pewnych częściach swej osobowości ale mogą być ciągle
opanowani przez dziecięce fiksacje czy nieuświadomione konflikty. Można
powiedzieć, że wiele osób zaangażowanych w proces samoaktualizacji ma
pozostałości tego rodzaju. Nie jest to zaskakujące ponieważ to samo może
zostać powiedziane o tzw. "normalnych" ludziach, którzy jak stwierdza
Maslow, żyją w stanie "łagodnej ale chronicznej psychopatologii i
strachliwości, zahamowanej i kalekiej niedojrzałości".

Z tego co zostało powiedziane do tej pory wynika, że aby radzić sobie w
satysfakcjonujący sposób z kłopotami psychicznymi związanymi z
samorealizacją konieczne jest posiadanie umiejętności dwojakiego
rodzaju: umiejętności profesjonalnie przygotowanego psychoterapeuty oraz
umiejętności poważnego studenta a jeszcze lepiej doświadczonego
podróżnika po drodze samorealizacji. Te dwa rodzaje zdolności są
połączone w jednym człowieku w rzadkich przypadkach ale biorąc pod uwagę
zwiększającą się liczbę tych, którzy wymagają takiej terapii potrzeba
kształcenia takich ludzi staje się coraz bardziej paląca.

Wielkim postępem byłoby również gdyby wzrósł poziom świadomości całego
społeczeństwa na temat procesu samorealizacji. Obecnie często zdarza
się, że ignorancja, uprzedzenia i zwyczajna wrogość szczególnie ze
strony krewnych osoby samorealizującej się utrudniają zadanie pacjentowi
i terapeucie.

Przy większym zrozumieniu ze strony zarówno psychoterapeutów jak i
całego społeczeństwa można zaoszczędzić wielu cierpień kobietom i
mężczyznom, którzy łatwiej będą mogli osiągnąć cel swej podróży -
samorealizację.

Jest to ostatnia część ściśle teoretycznego wprowadzenia do technik
psychosyntezy. Kolejne części, które będą już bardziej praktyczne a
mniej teoretyczne, będą publikowane w grupie dyskusyjnej założonej na
serwerze Yahoo. Grupa ta jest dostępna pod poniższym adresem:

http://groups.yahoo.com/group/bursztynowaroza/

Instrukcje jak się zapisać do tej grupy dyskusyjnej znajdziesz pod adresem:

http://teta.ai/polska/grupy/jaks.html

W tej grupie będę jeszcze od czasu do czasu publikował opisy moich
postępów na drodze samorealizacji. Częstotliwość będzie jednak znacznie
mniejsza niż publikowanych do tej pory artykułów. Jeśli jesteś
zainteresowana lub zainteresowany otrzymywaniem regularnie kolejnych
artykułów o psychosyntezie - wiesz co zrobić :-)


--
Pozdrawiam serdecznie
Marcin Szewczyk
www.amberrose.pl