Witam,
Mam taki problem, ktorym chcialbym sie z Wami podzielic. Otoz mam 24 lata
( w tym roku 25 ), moja dziewczyna tyle samo, nasz zwiazek trwa blisko
poltora roku. Jest nam dobrze razem, wiemy ze chcielibysmy byc razem w
przyszlosci ale... no wlasnie pojawil sie jeden problem. Ja od "zawsze" wiem
ze moja wizja przyszlosci to ja + zona + dziecko ( moze dzieci ). To chyba
naturalne ze w pewnym okresie zycia czlowiek czuje jakis instynkt
macierzynski. No i wlasnie wczoraj rozmawialismy powaznie na temat
posiadania dzieci ( tz. rozmawialismy juz wczesniej ale czoraj przybralo to
bardziej hmm.. ostra forme ) . I ona mi mowi ze nie chce miec dzieci. Wiem,
ze teraz sobie pomyslicie ze pewnie tylko tak gada itd. Ale ja ja znam i
wiem ze to jest czlowiek, ktory nie zmienia zdania. Powodow dla "niemania"
dzieci widzi tysiace. Poczawszy od ciazy i porodu, ktore sa wg. niej bardzo
nieprzyjemne oraz bolesne, przez to ze czuje ze nigdy nie bedzie na tyle
dojrzala zeby moc podjac sie wychowywania dziecka , po fakt, ze nie widzi
celu w posiadaniu potomka - nic jej to nie daje, twierdzi ze celem jej zycia
jest raczej samodoskonalenie sie ( szeroko pojete) niz prokreacja.
No i nie mam pojecia co robic, jakich argumentow uzyc. To ze chcialbym
dosiwadczyc radosci ojcostwa, ze chcialbym moc zostawic po sobie slad, ze
chce przekazac to czego sie nauczylem od mojego ojca mojemu dziecku, ze nie
chce aby moje zycie wypelniala tylko praca i czas wolny po pracy nie
trafiaja do niej. Dodam jeszcze ze jakos wielce mi sie nie spieszy moge
jeszcze ladnych pare lat poczekac i mowilem jej o tym, wiec to nie tak ze ja
naciskam ze ma byc juz zaraz.
Z jednej strony wiem, ze to dobra dziewczyna, ma duzo cech, ktorych
brakowalo mi w poprzednich partnerkach i ze pewnie zycie dobrze by nam sie
ukladalo.Wiem, ze ciezko (jesli w ogole) bedzie mi znalezc kogos kto pasowal
by mi tak jak ona. A z drugiej strony nie chce byc bezdzietnym malzonkiem.
Nie chce kiedys usiasc w fotelu i stwierdzic ze jak umre to jedyne co po
mnie zostanie to samochod i mieszkanie, ktorego zreszta nie bede mial komu
zapisac.
Nie wiem czy moge liczyc na to ,ze kiedys jej sie odmieni. A co jesli
tak sie nie stanie. Co jesli ktoregos dnia obudze sie rano, bede mial np. 35
lat i zone ktora nie chce mi dac dzieci. Wiem ze jeszcze jestesmy mlodzi,
ale to juz nie jest wiek typu 17 lat, gdy z dnia na dzien czlowiek mysli
inaczej.
Wspominala mi w trakcie wczorajszej rozmowy cos o adpocji, ale ja nie
chce cudzego dziecka, moze to okrutne, bo wiem ze tyle jest dzieci w domach
dziecka, ktore tylko czekaja zeby ktos je pokochal, ale ja chce miec swoje
wlasne dziecko. Byc moze jako drugie dziecko to moglby byc dzieciaczek z
adpocji ale na pewno chce miec tez swoje.
Jestem dzis mocno przybity i nie wiem czy ten post tworzy sens dla Was.
Nie wiem co mam zrobic. Moze ktos z Was znalazl sie w podobnej sytuacji i
moze podzielic sie swoimi doswiadczeniami?
Na dodatek w sobote egzamin-kobyla a ja tu siedze na necie :-/
pozdrawiam

--
lukas3339