Dla tych, co oglądają ...

Mamy taką sytuację, w wielkim skrócie.

Weronika do Andrzeja: "nie boj się mnie. Nie jestem dla Ciebie groźna -
chociaż Cię kocham"
Andrzej do Weroniki: "są granice nieprzekraczalne, już mówiłem."
Ale czuje wyraźny afekt, ciągnie go niemożebnie, coraz bardziej.
Weronika to piękna kobieta.
Andrzej decyduje się, mniej lub bardziej świadomie - kontynuować
terapię, choć wie, że stąpa po śliskim lodzie. Pozwala zaistnieć i
rozwinąć się tzw. przeniesieniu erotycznemu. Pozwala, by pacjentka
uwolniła emocje, by je przeżyła. Ma to wartość terapeutyczną.

Od superwizorki-Barbary oczekuje, że mu pomoże.
Barbara widząc jego stan, odradza mu kontynuację. Sugeruje
przeniesienie Weroniki do innego terapeuty. Andrzej broni
jednak sytuacji obecnej. Zwraca uwagę na to, że sam
fakt zaistnienia przeniesienia o charakterze erotycznym
- oraz przeciwprzeniesienia (czyli uczuć ze strony terapeuty,
jego wchodzenia w rolę) - to za mało, żeby przerywać
terapię. On musi wejść w tę rolę, żeby terapia przeszła
w sposób optymalny.

Barbara zwraca więc uwagę na taki aspekt: terapeuta musi
mieć harmonijne życie seksualne w swoim związku.
Stanowi ono naturalną ochronę terapeuty.

I teraz zadanie dla chętnych: w jaki sposób różniłaby
się relacja Andrzej-Weronika, gdyby jego małżeństwo
się nie rozpadało ? W jaki sposób zafunkcjonowałby
mur obronny ?
Można spróbować konkretnie, dialogami:
w jaki sposób Andrzej powinien odpowiedzieć Weronice
na jej wyznania miłości - tylko brakuje mu obecnie
przestrzeni, dojrzałości ? W tej chwili sztywnieje,
okopuje się i traci rozum. Gdzie jest ta jakość,
którą powinien odnaleźć w swoim wnętrzu, która by
sytuację wyprowadziła na grunt, na którym ani on,
ani Weronika nie będą brnęli w chwytanie się
silnych afektów i ból ich niespełnienia ?