Do niedawna miala dosc dobry humor. Ostatnio nawet niezle udawalo mi sie
maskowac zly humor pod maska szczescia i radosci i jeszcze wspierac duchowo
innych. Ale dzisiaj wlasnie jest dzien przelomu - maska sie stlukla.
Najpierw zignorowanie mnie przez qmpla, potem niezrozumienie przez
najlepszego przyjaciela i tlumaczenie sie, ze rozmawia z inna, nastepnie
jakies dziwne wycofywanie sie rakiem z dyskusji kolejnej osoby... Staram sie
nikogo nie obarczac swoimi problemami, dusic je w sobie. Ale czasem mam
ochote wykrzyczec swiatu, ze mi zle. Nie wolno mi, bo wtedy zrzucaja sie na
mnie obelgi w stylu: jestes zazdrosna, samolubna, zla etc. Walcze ze soba i
robie postepy, ale przeciez robotem nie jestem, a brak osoby, ktorej nie
moge sie zwierzyc powoduje zlosc i rozpacz. naprawde ciesze sie, kiedy uda
mi sie kogos wyciagnac z dolka. Chyba dlatego, ze sama marze o kims, komu
moglabym mowic nawet o tym, ze czuje sie zle, bo mi babel na nosie wyrosl.
Moge zniesc wiele, ale robotem nie jestem i potrzebuje troche uczucia.Czy
moze rzeczywiscie za duzo wymagam? Uprzedzam, ze nie pomagam innym
interesownie. Nie wymagam odplacenia mi sie tym samym, ale czasem potrzebuje
kogos, komu moglabym sie wyplakac...

Pozdrawiam,
Mariko