Moje metody wychowawcze byly- sa oparte na probie i bledow. Wielu osobom
sie moga nie podobac, bo sa jakby odlegle od standardu. Nie przejelam metod
mojej mamy bo do konca nie jestem- bylam zadowolona z tego kim jestem, a to
kim jestesmy zawdzieczamy naszym rodzicom przede wszystkim. Na wlasna reke
poszukiwalam nowych metod, tak zeby moje dzieci mialy inny start w zyciu.
Dopoki tego nie zrozumialam, walczylam sama ze soba pograzajac sie w
depresji nie zdajac sobie sprawy z tego, ze podswiadomie powielam przyklad
mojej mamy a przeciez nie chce, zeby moja corka byla wychowana tak jak ja.
Nie mam nic przeciwko mojej mamie, bo zawdzieczam jej duzo pozytywnych cech
tak jak szczerosc, uczciwosc i pracowitsc, lecz najwiekszy zal mam o to, ze
nie potrawila przekazac, (bo sama tego nie wiedziala), ze najwazniejsza w
zyciu oprocz MILOSCI i rodziny, jest wiedza i rozwoj osobisty. Jesli chodzi
o duchowy, to nie mam zadnych zastrzezen. W momencie kiedy to zrozumialam,
cale moje zycie sie odmienilo i pomoglo pozbyc poczucia winy, ze nie jestem
taka matka, jakby oczekiwal tego stereotyp Matki Polki...W momencie, kiedy
to zrozumialam, skonczyly sie moje depresje, dlatego polubilam siebie i
doceniam -akceptuje taka jaka jestem, i ze zrozumialam to sama kidys a
teraz staram sie zarazic tym samych moja corke. Zrozumialam rowniez, jak
bardzo wazne jest budowanie pewnosci siebie u dziecka i odkrylam metody (dla
mnie nowe) wychowawcze i samo wdrazanie ich w zycie sprawia mi duzo radosci
i buduje rowniez pewnosc siebie, nie pomijajac lepszych realacji miedzy mna
a moja corka.