Nie wiem, ale czasami mam takie właśnie wrażenie. W sumie ktoś może mi
zarzucić za chwilę, że życie swoje oceniam nie swoją "miarką", ale i ja o
jakąkolwiek "miarkę" się nie prosiłem, po prostu nagle dotarło do mnie, że
mam 26 lat i tak naprawdę niewiele osiągnąłem, praktycznie nic. W
przeciwieństwie do mojego brata nawet nie potrafię tego zakończyć, a może
nie chcę?? Nie wiem to zupełnie inna historia. W kwestii wyjaśnienia, mam 26
lat dyplom Technika Informatyka i pół roku stażu w nie swoim zawodzie mimo,
iż oceny na świadectwie są (powiedziałbym) bardzo dobre i wiedzy w główce
również nie brakuje. Moi znajomi którzy tylko dzięki mnie ukończyli szkolę
(np. na takim Delphi pisywłem regularnie zaliczenia za siebie i 11 innych
osób jednocześnie) siedzą teraz na stanowiskach i (tu najbardziej zabawne)
co jakiś czas dzwonią do mnie po pomoc. Zaangażowany w pełni w poszukiwanie
pracy nie mam czasu na podnoszenie swoich kwalifikacji a i na studia
szczerze mówiąc mnie nie stać. Tym samym z każdym dniem mój dyplom staję się
coraz mniej ważny. Powoli izoluję się od otoczenia (sam dokładnie wiem
dlaczego), ale mam wrażenie, że ja po prostu do tego otoczenia nie pasuję,
nie bywam na imprezach, powoli przestaje utrzymywać kontakty z kimkolwiek...
Mam co prawda wspaniałą dziewczynę, ale przeraża mnie to, że poza mną samym
nie mogę jej za bardzo niczego więcej zaoferować. Irytuje mnie fakt, że mimo
stosownego wieku nadal mieszkam z rodzicami w ogóle to wszystko jest jakieś
takie popierdolone. Mam depresje, to już wiem i co dalej?? A niech tam
będzie ta wojna, niech będzie w Polsce wezmę karabin w dłoń i umrę za
ojczyznę i tak stanę się bohaterem bo na razie jestem nikim.

--
motto

'm born 2 be unlucky 'n i hate my life! Cut a long story short 'm nobody! Do
u know what's mean?? There r more wonderfull things but my life is....
/banned by the censor/. Woooooooooooooooo what this buton do?? Owwwwwwww
no!. This button sending... Stop!!! Stop!!! I can't stoped..... Sorry.