Witajcie :-)

... może to jesienna depresja, która ogarnęła mnie i trzyma mnie w swym
uścisku, może rozwój sytuacji, który przerasta samą mnie, sama już nie wiem,
a może jedno i drugie które tak skutecznie się na siebie nakłada, że
wolałabym dostać laciem w tyłek - tak to mocno boli. Za dużo się nałożyło
spraw w moim życiu. Uważałam się za inteligentną osobę, no ale to było
kiedyś,
teraz jestem zagubiona i nie potrafię czasem sklecić prostego zdania, nawet
słowa: dzień dobry lub jak Twoje samopoczucie??? są dla mnie nie szczere.
Nie czuję... stałam się człowiekiem bez uczuć. Nie chcę już odczuwać
niczego. We mnie jest tylko złość i nienawiść, która tak bardzo tłumi we
mnie SIEBIE. Nie ufam nikomu, nie ufam samej sobie. Do niczego nie mogę się
zmotywować. Mam pracę, do której chodze i zastanawiam się czy zawód jaki
wybrałam to dobra droga, jednak czas pokazuje, że nie potrafię komuś pomóc,
chyba sama tej pomocy potrzebuję. Oddawałam serce, rozbierałam się z każdego
mojego uczucia, każda chwila życia, przynajmniej ostanio, była drażnieniem
mojego nerwu. Nie czuję się juz nawet naga, ale obdarta ze skóry.
Kogokolwiem spotkam na mojej drodze życia traktuję jak potwora, który chce
posypać moje rany solą i zalać octem. To boli... Wiem nie słusznie tak
uprzedzac się do ludzi jednak inaczej nie potrafię, nie radze sobie z tym.
Czasem widze jak zatracam się w miłych słowach, w które nie wierzę, chociaż
są prawdziwe, choćby ostatnio na karaoke zaśpiewałam i spodobało się i mnie
i ludziom, którzy tam byli. Gdy skończyłam śpiewać parę facetów podeszło i
pocałowało mnie w rękę i potwierdzali że im się podobało. Czy to było miłe?
Możliwe że tak, sama już nie wiem bo nie potrafię tego odbierać. Mam
wrażenie, że swoją osobą zanudzam innych, no i pewnie tak jest, bo mogę
tylko rozmawiać o problemach, nie tylko swoich, ale i innych ludzi, co mnie
męczy, zresztą już nawet o problemach nie potrafię rozmawiać. Mam wrażenie,
że jestem niczym, czuję się gorzej niż jak niepotrzebna rzecz... Wczoraj
spotkałam się z moją byłą miłością, po 1,5 roku nie widzenia się.
Rozstaliśmy się w zgodzie i przez czas rozłaki utrzymywaliśmy kontakt
telefoniczny z racji 1000 km odległości. Bałam się spotkania.Teraz nie chcę
nawet myśleć co będzie dalej, bo było przyjemnie, czułam się przy nim sobą,
bez żadnej maski, jak to czasem przyjmowałam, gdy rozmawiałam z ludźmi.
Zmieniliśmy się ... Jednak nie przeszkadzało mu to że tak bardzo się
zmieniłam.... Cały ON akceptujący cała mnie. Była myśl powrotu do siebie, bo
przyjechał właśnie z takim celem. A już sama nie wiem, w czym go
zapewniłam... Niby potrzebuję wiecej czasu, a jednak boję się myślec na ten
temat. w końcu to ja odeszłam od niego bo dzieliły nas światy (jego i
mój).Umysł mówi coś innego a serce coś innego. Ehhhh... Sama już nie wiem
komu zaufać, jak nie ufam sobie...

pozdrawiam
Katarzis