Użytkownik "PowerBox" <p...@p...onet.pl> napisał w wiadomości

> Pacjent przychodzi, zeby zmienic to, co czuje i nie ma potrzeby
> przeżywania jeszcze raz traumatycznych wydarzeń, bo to tylko potęguje
> istniejące neuroasocjacje a właśnie to chcemy zmienić.

Wyobraz sobie kobiete, ktora przez kilka lat byla gwalcona i bita przez
meza. Teraz sie z nim rozeszla (wiem, wiem, zbyt optymistyczna wersja),
poznala drugiego mezczyzne, on jest czuly, cierpliwy, delikatny. Ale ona
boi sie z nim kochac, a na kazda probe dotyku reaguje lekiem. I wyobraz
sobie, ze ta kobieta idzie do psychiatry/psychologa i on jej mowi, ze
"Pani nie musi sie bac, wszystko bedzie dobrze, on Pani nie skrzywdzi".
Uwazasz, ze cos takiego jej pomoze? Nie - jedynym sposobem pomocy tej
kobiecie jest przeprowadzenie fachowej terapii polegajacej m.in. na
ponownym odtworzeniu tych traumatycznych przezyc w sposob _kontrolowany_
w obecnosci terapeuty i ze wszsytkimi towarzyszacymi temu negatywnymi
emocjami, zjawiskiem przeniesienia itd. I dopiero potem mozna zaczac
uczyc jej prawidlowych zachowan.
Albo z innej beczki - masz dziecko, ktore wychowywalo sie podczas wojny
i caly czas bylo narazone na niebezpieczenstwa. Jak myslisz, dlaczego
ono bawi sie akurat w wojne, a nie np. w sklep? Dlatego, ze ono chce
przezyc te traumatyczne doswiadczenia raz jeszcze w warunkach
bezpiecznych. I wlasnie dlatego takie dzieci namawia sie do wyrazania
swoich emocji w rysunkach czy zabawie z lalkami.
To wcale nie poteguje wspomnianych przez Ciebie "neuroasocjacji". Wrecz
przeciwnie. Pacjent odtwarza traumatyczne przezycia w warunkach pelnego
bezpieczenstwa. Robi to z wlasnej woli i jest panem sytuacji. Uczy sie
stopniowo jak "odreagowywac" w sposob bezpieczny - agresje kierowac na
lalke, kredki, terapeute (ale w sposob werbalny a nie fizyczny).
Traumatyczne doswiadczenia maja to do siebie, ze wiaza sie z poczuciem
ogromnej bezradnosci i bezsilnosci. Ofiara, np. gwalcona kobieta, nie
panuje nad sytuacja, nie moze sie przeciwstawic napastnikowi. Jak Ciebie
ktos obrazi, to odpowiadasz mu pare niecenzuralnych slow, dajesz mu w
morde albo (najlepiej) reagujesz asertywnie mowiac, ze nie zyczysz sobie
takiego zachowania, bo ono Cie obraza. A wiec od razu "odreagowujesz" i
przekazujesz tej osobie informacje zwrotna. A wspomniana gwalcona
kobieta nie moze tego zrobic. Wiec trzeba dac jej mozliwosc ponownego
przezycia tej sytuacji w warunkach, kiedy bedzie mogla w pelni wyrazic
swoje uczucia wobec gwalciciela.
Nie ma innej mozliwosci.

Gdyby przyszedł ktos
> z silnym nawykiem drapania głowy(bez świerzbu somatycznego) to
pozwolenie mu
> na drapanie się dalej bez ograniczeń nie zmienłoby tego nawyku, tylko
go
> jeszcze pogłębiło a zupełnie nie o to chodzi.

A czy Ty kiedykolwiek miales do czynienia z taka osoba? Uwazasz, ze jak
jej zakazesz drapania sie/liczenia na palcach albo mycia rak po
dotknieciu czegokolwiek to ona faktycznie przestanie?
A jak myslisz, dlaczego niektorzy byli wiezniowie obozow
koncentracyjnych do poznej starosci po zjedzeniu posilku zbieraja
okruchy? Przeciez oni wiedza, ze to nie wypada, rodzina im na to nie
pozwala, a oni mimo to tak postepuja. Ich problem nie polega na tym
zbieraniu okruszkow i jakikolwiek trening zmierzajacy wylacznie do
zmiany tego zachowania nie przyniesie pozytywnych wynikow. Przestana
zbierac te okruchy, to pojawia sie inne zachowania.


To jest oczywiste dla
> większości ludzi ale zdumiewające jest jak wielu "fachowców" lekceważy
ten
> oczywisty fakt kiedy idzie o wyuczone, nawykowe schematy zachowań

Twoje wyobrazenie "fachowca" troche przypomina obraz psychiatry z
oklepanych kawalow.
"Panie Kowalski i jak, slyszy Pan jeszcze glosy?"
"Alez jakie glosy panie doktorze?!". A po wyjsciu lekarza: "Ale go
oszukalismy, Zenek!".
(sorry, nie mam talentu do opowiadania dowcipow :) )
Prawdziwy "fachowiec" za cel nie stawia sobie zlikwidowanie pojedynczych
zachowan kompulsywnych , ale wyleczenie pacjenta. I traktuje go
calosciowo.

a właśnie
> z takim mamy do czynienia a nie (zakładam) z ciężkim przypadkiem na
gruncie
> uszkodzeń tkanek.

Cos Ty sie czepil tego uszkodzenia tkanek? Psychiatria zajmuje sie nie
tylko pacjentami z uszkodzeniami organicznymi.

> -najlepsi w tej branży nie byliby najlepsi, gdyby nie posiadali
technik
> wpływu na niechcącego pacjenta. (z normalnym mózgiem-muszę to co
chwilę
> wtącać, bo mając codziennie do czynienia z "ciężkimi-somatycznymi"
zaraz się
> znów doczepisz)

Mozg nie moze byc "normalny" lub "nie-normalny". Moze byc zdrowy, chory
(choc to tez nie najlepiej brzmi), uszkodzony. Ale nie 'nienormalny'.

pozdr
krzysztof(ek)