> A może inaczej - czasem faktycznie korci, czasem się można zapomnieć i
wrzepić
> parę klapsów, ale to jest tak jak pisze Ula Dynowska - bicie jest ZAWSZE
> porażką rodzica. Bo jak się chce, to można się dogadać na tysiąc innych
> sposobów. Tylko sęk w tym, że trzeba chcieć, ale właśnie na tym między
innymi
> polega świadome wychowanie.

Masz rację i podpiszę się pod Twoimi słowami, (oraz pod słowami Uli)
Wiem z doświadczenia z moimi dziećmi, że biciem nic nie wskurasz, nie raz
wymierzyłam klapsa, nie potrafiłam się opanować po 5 godzinach upominania
dwóch łobuziaków, akurat padał deszcz, dzieci się nudziły etc. a ja nie
mialam ochoty na zabawę, nerwy no i klaps....po tym czułam się okropnie, tak
to jest porażka rodzica gdy podnosi rękę na dziecko.
Teraz zanim podniosę rękę 10 razy się zastanowie, czasami trudno ale jaka
jestem zadowolona kiedy się uda:)))
Niedawno jeszcze starałam sobie wytłumaczyć moje zachowanie tym, że przecież
mama też mnie biła i wyrosłam na ludzi, w sumie nie mam żalu do mamy...ale
fakt zawsze bałam się lania a nie np. tego ze coś złego mi się przytrafi
kiedy później wrócę do domu etc.
Pod wpływem tej dyskusji zmieniłam zdanie na temat wymierzania kar
cielesnych i jestem Wam za to wdzięczna:))
Pozdrawiam
Ula ST
www.ulast.prv.pl