Użytkownik Piotr Kasztelowicz <p...@a...torun.pl> w wiadomości do grup
dyskusyjnych
napisał:P...@d...a
m.torun.pl...
> On Wed, 14 Dec 2005, dantoma wrote:
.
>
> patrzac dokladnie na to co piszesz - odpowiedzialnie moge
> napisac tylko tyle: rozumiem, ze duzo czytasz na ten temat
> i masz faktycznie wieksza niz przecietnie na ten temat
> wiedze ALE!!! niestety - jesli chcesz ta osobe leczyc

Witam,
ja nikogo nie chcę leczyć, nie mam takich ambicji.
Chora jest pod opieką nefrologa i internisty. A Ci nie
byli w stanie zrobić nic, aby poprawić jakość życia
(zmniiejszenie duszności przy lekkim wysiłku- powolny
spacer 300-400 metrów dziennie). Jeśli osoba chora
przejdzie taki dystans w 40 minut i wraca bardzo
zmęczona do domu to ma oczywistą niechęć do wychodzenia.
A to rodzi problemy z wypróżnieniami, nadwagą i dalszym
pogarszaniem zdrowia.
A do tego chora ma uporczywe bóle głowy (od mocznicy)
bóle "korzonkowe" z tytulu kompresyjnego złamania 3 kręgów,
czy osteoporozy
Przez pół roku lekarze przepisywali Oxycardil 120,
choć nie było po tym leku jakiejkolwiek poprawy.
Nadal nawracały migotania przedsionków, narastało zmęczenie.
Lekarzew to widzieli, ale przepisywali nadal.
I w takiej sytuacji pozostaje alternatywa- albo przyjąć
że tak już musi być i nic się (poza opieką hospicyjną)
nie da zrobić, albo jeszcze powalczyć.
A rzeczywistość jest taka, że jedynym wyborem leczenia
i lekarza jest ... brak wyboru. Zwłaszcza w takim okresie jak teraz,
gdy limity są powyczerpywane i pozostaje szpital.
Tylko do tego wszystkiego brakuje zarażenia się jakimiś bakteriami
i zachorowanie na zapalenie płuc- co tu praktycznie równa
się zgonem.
Stąd i obawy chorej do pójścia do szpitala, poza tym
każdy ma prawo chcieć umrzeć we własnym łóżku.
Oby się tylko przy tym za bardzo nie nacierpieć.
A ja też chciałbym mieś spokojne sumienie, że
nie pominąłem niczego, co mogłby pomóc
a jest w zasięgu i może być w takich anie
innych realiach zastosowane.

Dziękuję za pomoc.
D.