Wiecie, co jest tak naprawdę piękne w dyskusji?
Schodzenie na manowce.
Zaczyna się o niebie, a kończy na chlebie albo odwrotnie. A po
drodze szpileczki, przykąsywania, popisy erudycyjne,
przynudzanie, perełki czystej mądrości, nudziarstwo,
upierdliwostki, przytulanki, eciu-peciu cioteczkowate,
zacietrzewy, pyszki, obrażanki itd. itp.

Czyli cała smakowitość korzystania z dobrodziejstw mowy i wolnego
czasu.

;-))

Jo.