Użytkownik "Karolina Matuszewska" <g...@s...am.lublin.pl>
napisał w wiadomości
news:2DA8AA784D386E48A4090BA3B1647E10012C633B@jplwan
t003.jasien.net...
> Czy mi się wydawało, czy oni się już nie raz, nie dwa rozstawali? Moim
> zdaniem takie rozstawanie się i wracanie jako terapia szokowa działa
> raz, góra dwa razy.

Karolina, najgorsze jest to, że ja się z Tobą w głównej mierze zgadzam. Ale
stałam kiedyś po drugiej stronie tej barykady i to mnie trzeba było podnieść
nogę i kopnąć w tę ukochaną do niedawna rzyć. Łatwo sie doradza, stojąc z
boku. A wiem, że gdybym nie zrobiła wszystkiego, co uważałam za stosowne, by
uratować ten związek (od osoby, którą się kocha, z którą się ma wiele
wspólnego, nie jest tak łatwo odejść) - nie wybaczyłabym, sobie i dziś,
miast cieszyć się szczęśliwą rodziną, zadręczałabym się, że mogłam jeszcze
to, jeszcze tamto, jeszcze tak. Trzeba podjąć kroki i wyciągnąć rękę. Tak mi
się wydaje, że odejście od żony/męża niesie z sobą ciężar emocjonalny
znacznie większy niż odejście od po prostu partnera. Ponadto takie odejście
"na próbę" pomaga "uratować twarz" we własnych oczach (o ile to ma
jakiekolwiek znaczenie wobec tragedii jaką jest rozpad małżeństwa) - zawsze
można sobie powiedzieć "no cóż, dałam mu szansę, nie skorzystał", z drugiej
strony (coś chyba jestem mało precyzyjna) rozstanie "na opamiętanie" wydaje
się mniej ostateczne, łatwiej taką decyzję podjąć, niż o zerwaniu "na
zawsze". A odległość fizyczna i czasowa powinna by dobrym sposobem
uświadomienia sobie raz na zawsze, że partner skrewił, że nie nadaje się do
związku, że jest niedojrzały - albo "nawrócenia się" partnera, jeśli jest
taka szansa. Tylko jedno - trzeba konsekwentnie przeciąć więzi, odciąć się,
spotkać dopiero po jakimś czasie, a dotąd prosić o czas na przemyślene
pewnych rzeczy, co jak widomo leiej jest uczynić w odosobnieniu od
pzredmiotu myśli.
To prawda, naprawa tego związku wydaje mi się mało prawdopodobna, ale
widziałam w życiu tak różne układy, które nagle zdrowiały, że jakoś nie
potrafię postawić swojego odważnika na szali "nie, z tego nic nie będzie,
rozstańcie się".

Aha - i jeszcze jedno - jeśli skruszony partner wróci, żadnych dzieci
(poczętych w euforii) przez parę lat (dwa? trzy? czy ilość ma tu
znaczenie?). Obserwować czujnie i w razie najmniejszego zagrożenia, że
sytacja się powtarza - rzeczy w węzełek i wiać. Wówczas już nie ma szans.

Margola