Dnia dzisiejszego niebożę Czeslaw P. wylazło do ludzi i marudzi:
>
> Proszę. Bardzo proszę.
> O pomoc.
>
> Jak sobie radzić ze sobą? Mam niestety tak, że jak coś się dzieje, coś
> jest ważnego, ale jednak poza strefą mojego wpływu, to ja strasznie się
> denerwuję.
> Zjada mnie to. Trzęsę się cały w środku, jestem rozedrgany, drżą mi
> trzewia, bije szybciej serce przez dlugi czas.
> Boli mnie w środku, w tułowiu, mam bóle w klatce piersiowej, dziwne
> sciskanie -"kamlot"- w żołądku. Wciąż napięcie w miednicy, okolice
> pęcherza - pewnie to wszystko mi sie wydaje, ale to jest tak cholernie
> niemiłe...
>
> Jak siebie opanować? Co z tym zrobić? Jak sobie tłumaczyć?
> Jak czekać spokojnie?
>
> Nie umiem działać wtedy, nie potrafię normalnie funkcjonować.
> Wszystkie codzienności schodzą na plan dalszy, są odusuwane, stają sie
> nieważne na długi czas albo nawet do rozwiązania tej sprawy głównej,
> głównego porblemu, co mnie "zjada".
> Odsuwam i rezygnuję nawet z jedzenia czy dbania o porządek w mieszkaniu.
> Nie mam apetytu, brak łaknienia, chudnę w zastraszajacym tempie.
> Nie potrafię się na niczym skupić, wszystko irytuje, wszystko drażni. Nie
> mogę czytać, nie umiem logicznie myśleć w tych okresach.
> Podejmuję błędne decyzje, nieprzemyślane, boje się o konsekwencje, że
> popełnię jakiś bład.
> Ludzie powodują moją nerwowość, unikam ich, stram się nie rozmawiać, nie
> dopuszczam do mówienia do mnie, dłuższe wypowiedzi powodują irytację, nie
> chcę słuchać o ich problemach - wysmiewam je i marginalizuję.
> Niecierpliwię się bardzo szybko, złoszczę.
>
> Przykład tej rzeczy, poblemu "na teraz", przysłaniającego wszystko:
> Czeka mnie rozprawa w sądzie. Będzie ona ważyła na całym moim dalszym
> życiu. Na wynik mam niestety znikomy wpływ.
> Rozprawa odbędzie się !dopiero! w grudniu.
> A ja już nie mog,ę normalnie funkcjonować. Już teraz jestem
> sparaliżowany. I mogę tylko bezsilnie czekać - nie mogę zobić nic,
> zawrówno w samej sprawie-rozprawie, jak i w swoim zyciu.
> Już teraz mam kłopoty ze snem, spię nerwowo, lub nie spię co którąś dobę
> w ogóle.
> Jedzenie mi nie smakuje. Od zawiadomienia z sądu tydzien temu straciłem
> 4 z 80kg.
> Dom mnie przestał interesować.
> Zaczynam mysleć o sposbie zakonczenia wszystkiego definitywnie,
> zastanawiam się nad metodą odebrania sobie życia.
> Nie umiem funkcjonowac nawet w takich sytuacjach jak zakupy jedzenie:
> stoję przed pólką i straszliwym problemem jest wybór - co kupic. Biorę
> cos do ręki, ogorka i odkładam. I tak wielokrotnie. Wychodze ze sklepu
> z niczym, albo z czyms, czego pozniej nie jem i wyrzucam, bo stracilo
> waznosc albo sie popsulo w lodowce. Patrzę na rzecz do ubrania i
> pojawiają sie setki dylematów: wydc na to? dobry kolor? niebieski
> dobry? nie, zielony dobry? nie ten tez nie? zły fason, fatalny kroj?
> czy to pasuje? będę smieszny? I jak zwykle: nie kupuję...
>
> Blagam o pomoc, co z tym zrobic, jak siebie uspokoic?
> Do rozprawy jest jeszcze pol roku, a ja juz dzis nie żyję. Latam cały,
> drżę, trzęsawica wnętrza, bezsenność.
> Niemla codzienne bole glowy, bole zdrowych zebów (całej szczęki, żuchwy).
> Skurcze nóg, łydek, podudzi.
> Problemy w zyciu seksualnym, obojętność, niemoc.
> Czy rozmawiac o tym? Ale nie umiem, mowienie o tym, i dziwienie sie
> mojego rozmowcy, jak i glupie wg mnie porady bliskich mnie irytują do
> granic. Jak sobie tlumaczyc, jak sie wyciszyc?
> Pisac tutaj?
> Ktos z was sie tym zajmuje?
> Czy ktos moze mi pomoc, porozmawiac, wyjasnic?
> Czy sa jakies grupy, spotkania?
> Do kogo z tym iść?
> Melisa mi chyba nie pomoze?
> Pojawiają się myśli samobójcze, ale na szczęście to tylko przeblyski, bo
> i na tym nie moge sie skupic na dlużej.
> Komu o tym powiedziec, i jak, co mowic, o czym, przeczytac mu to co tutaj
> napisałem?
>
> BOJĘ SIĘ

Boisz się samej rozprawy? Czy jej ewentualnie zakładanego przez Ciebie
wyniku? Chcesz od tego uciec, nawet kosztem własnego zdrowia i życia.
Piszesz, że każda tego typu sytuacja powoduje takie zachowanie u Ciebie,
więc prawdopodobnie stan ten wypięlęgnowałeś u siebie przez lata. Nie wiem,
czy zwykłe wygadanie się pomoże w takim przypadku. Polecałabym to co
zasugerowała Ikselka - psychiatrę (jeżeli chcesz szybko uśmierzyć lęki
lekami) lub psychologa (aby raczej terapią wyeliminować te stany). Masz pół
roku do rozprawy, a terapia nie musi trwać latami, efekty mogą przyjść
znacznie szybciej.

Qra