Użytkownik "st3sy" <s...@o...pl> napisał w wiadomości
news:dde9039d-c1e8-40f9-8d7a-484bbaa27e02@m36g2000hs
e.googlegroups.com...
Nasze biuro mieści się w jednym z bloków, w którym swoje siedzisko ma
cieć. Do niedawna wszystko było w najlepszym porządku, cieć robił to
za co mu płacili, ale od jakiegoś czasu mamy nowego ciecia i zaszły
pewne trochę irytujące zmiany. Otóż cieć pałęta się całymi dniami
przed blokiem bardziej paląc głupa niż parając się pracą i odbiera
ukłony od przechodzących użytkowników naszego bloku. Zauważyłem, że
moi koledzy zaraz po wyjściu z klatki, jak tylko zobaczą ciecia to
odrazu kłaniają się mu w pas. Zauważyłem też, że kiedy przechodziłem
koło tego ciecia, to facet natarczywie patrzył mi się w twarz. Kiedy
za którymś razem zapytałem go, czy nie ma nic lepszego do roboty,
tylko stać i się gapić, wyraźnie zmarkotniał i po tego typu
zapytaniach, kiedy wychodzę z klatki, to cieć zabiera się do roboty,
choć czasem się jeszcze zapomina i czeka na ukłony. Ale w przypadku
innych osób, np. moich kolegów cieć stoi i się gapi na nich, aż mu się
ukłonią. Całą sytuacja wygląda trochę dziwnie i chyba nie bardzo jest
normalna. Czy ma ktoś jakiś pomysł, jak można byłoby delikatnie
wpłynąć na moich kolegów, żeby nieco przyhamowali ze swoją wylewnością
do ciecia? Jeszcze zrozumiałbym, gdyby cieć zajmował jakąś
uprzywilejowana pozycję w hierarchii społecznej lub nasze zawody
korespondowały ze sobą. Ale widok inżynierów, mecenasów lub lekarzy
kłaniających się cieciowi jest trochę jakby nienaturalny. Może jakiś
ambitny przykład wyższości rozumu nad siłą okazałby się tu pomocny?
Albo jakaś opowieść o prawdziwym inżynierze, który się cieciom nie
kłaniał? Niestety, nigdy nie byłem dobry z przedmiotów humanistycznych
i chętnie skorzystałbym z czyjegoś talentu w tym zakresie.

to są prawdopodobnie pozostałości po klasie robotniczo-chłopskiej,
niestety razem z upadkiem opieki zdrowotnej,
obsranymi trawnikami, bezhołowiem w życiu politycznym
i wieloma innymi tego typu 'kwiatkami'
jeszcze przez jakiś czas to będzie nasza normalność,
a jak się nie podoba, to Wyspy czekają