"* kachna *" <k...@p...fm> wrote in message
news:S8kHc.18753$Q74.9712@news.chello.at...
> I wydaje mi sie, ze wlasnie zachowanie tej matki jest bardziej typowe, niz
> Anki (ktora z lekkim niesmakiem szybko skonczyla rozmowe i wrocila do
> reszty towarzystwa).
Hmmm, a gdzie, jak myslisz, Anka nauczyla sie takiego a nie innego stosunku
do innych religii?

Ja nie mam wrazenia, ze ktokolwiek wokol mnie uwaza ich "jego religia jest
l e p s z a", choc w Kanadzie nawiekszym wyznaniem jest katolicyzm, zas
religia - chrzescijanstwo. Ludzie sa, raczej, innych religii ciekawi, jezeli
juz w ogole zwracaja na czyjas "innosc" uwage.
> Sporo zalezy od tego co uznamy za doskonalosc, ideal - kwestia wychowania,
> nauczenia pewnych priorytetow? Czasem po prostu bycie dobrym sprawia
> nam przyjemnosc, wiec wynika z egoizmu. Czy bycie dobrym z obawy przed
> Bogiem jest lepsze? Nie wiem, dla mnie liczy sie skutek.

Czy strach jest wystarczajaca motywacja? Spojrz na przestepcow - oni
przeciez wiedza co ich czeka, jesli zostana zlapani.
> 'Bateria' na pewno to ulatwia, ale czy jest niezbedna? Wlasnie tu mam
> watpliwosci.

Ja mam mniej. Czasami, jest piekielnie trudno wybrac to co akurat d o b r
e, czasami ten wybor powaznie komplikuje zycie - a jednak ludzie go
dokonuja. Dlaczego?
> Tak, tak mi sie wydaje. To nauka metoda prob i bledow - zrobilam cos
> dobrego i ktos sie ucieszyl, jest mi milo - marchewka. Innym razem
> sumienie mnie uwieralo - kij, wiecej tego nie powtorze, bo mi bylo
> z tym zle.

A co to jest sumienie?

Ale w moim domu bardzo wazne bylo wspolodczuwanie
> z innymi ludzmi, liczenie sie z nimi, w zwiazku z tym zaczynalam wlasne
> swiadome dazenie do celu ze sporym pozytywnym bagazem.
> Nawet w latach kryzysu, gdy bylam mocno zwrocona do siebie, wiecznie
> roztrzasalam swoje problemy, reakcje, bla bla i strasznie sie pogubilam,
> nawet wtedy nie odmawialam pomocy, wrecz wychodzilam z taka
> propozycja. I nie bylo to zwiazane z samozadowoleniem, raczej
> z jakims ogolnym poczuciem obowiazku - "bo tak nalezy".
> Zadowolenie z zycia przyszlo pozniej, gdy bliska zalamania przestalam
> grzebac w sobie i odwrocilam sie "do ludzi". Zaczelam wtedy czerpac
> przyjemnosc... ze sprawiania przyjemnosci innym. I wierze, ze pod tym
> wzgledem jestem zupelnie przecietna - dlatego mysle, ze bycie dobrym
> jest wyuczalne...
Hm....a czy jestes pewna,ze ta twoja pomoc zawsze byla pozyteczna?

> Coz, naprawde bardzo chcialabym w to wierzyc, byloby mi lzej. :)

Byloby, to prawda. Ja te lekkosc nazywam "dowodem" na Istnienie:)
> ...... Odczulam to tak, ze usilujesz w ogledny sposob powiedziec:
> 'Wierzacy moga byc dobrzy, niewierzacy nie maja takich mozliwosci.'

Absolutnie nie. Uwaza, jednak, ze ze niewierzacym jest duzo trudniej byc
dobrym w sytuacjach ekstremalnych i ze latwiej bycia dobrym, jednak, nie
wybieraja.


> Po pierwsze naprawde uwazam, ze ten podzial nie ma dobrych podstaw,
> poza jedna - ze wierzacym jest zwyczajnie latwiej...

Tak, oczywiscie.
> Wedlug mnie takie stwierdzenie mogloby miec wlasnie taki skutek
> - po co sie starac, skoro i tak nigdy mi sie to nie uda?

Ktos tak kombinujacy nie jest az tak niewierzacy, jakby - moze - chcial;)



Kaska