adamoxx1 pisze:
> n...@o...pl pisze:
>
>> "Życie ludzkie jako takie sensu nie ma, mimo iż poszczególne działania
>> taki sens mają. Silni nic sobie z tego nie robią, przeciętniacy
>> wymyślają religie, sztukę i inne tego typu formy struktur a najsłabsi
>> się zabijają (gwałtownie lub wegetując przez lata)." /L. Chwistek/
>
> Czasem uzmysławiam sobie:
> Siedzę na kulce zwanej Ziemią, która zapiernicza z prędkością 30 km/s
> wokół Słońca. Galaktyki oddalają się od siebie we Wszechświecie, który
> ma rozpiętość co najmniej 93 miliardów lat świetlnych. Kiedy o tym myślę
> moje ręce kurczowo zaczynają trzymać się podłoża i zadaje sobie
> nieśmiało pytanie: "dokąd ja kurwa lecę?"

A co powiesz na to, gdy grupa Twoich znajomych zaprosi Cię na miesiąc
wakacji. Nie zdradzą jednak gdzie i jak będziecie je spędzać. Ruszacie
pociągiem z dworca PKP w niewiadomym kierunku, w jednym przedziale. Jest
całkiem ciepło, wesoło... czy informacja o celu podróży jest w tym
momencie istotna?

Naturalnie ateiści mają trochę gorzej gdyż ich na wakacje zaprasza grupa
zupełnie nieznajomych ludzi. Nie wiedzą czego się po nich spodziewać,
może to mafia albo szajka gwałcicieli? Jednak w miarę mijanych
kilometrów rozmowa staje się ciekawa, jest ciepło, i właściwie nie dbasz
o to kim są Twoi nowi znajomi i dokąd zmierzają. Może czasem czujesz
zagubienie i niepewność losu, ale jakoś dajesz sobie radę.

Sytuacja się komplikuje gdy w podróż zabierasz także swoją żonę i
dziecko. Nie możesz sobie pozwolić na beztroskę i zaufanie do obcych
ludzi którzy mogą być zboczeńcami itp. W takiej sytuacji albo zostajesz
na stacji nie dając rady sprostać wymaganiom życia, albo wykorzystujesz
w podróży wszelkie swoje umiejętności, aby zapewnić bezpieczeństwo
własnej rodzinie. Załatwiasz dla was osobny, zamykany przedział, dajesz
w łapę kierownikowi pociągu by w nocy zwracał na was uwagę itp. Niestety
nadal nie wiesz dokąd i z kim jedziesz - na szczęście masz swoją
rodzinę, czujesz się bezpiecznie i dobrze. Nie marnujesz czasu na ciągłe
siedzenie w przedziale i poznajesz cały pociąg chcąc później wykorzystać
te informacje w razie potrzeby. Z biegiem czasu może nawet jadący obok
ludzie okażą się całkiem mili i interesujący?

Najgorsza możliwość to taka, gdy wraz z rodziną podjęliście wyzwanie
polegające na podróży z nieznajomymi, lecz nie dysponujesz żadnymi
umiejętnościami i zaradnością aby wprowadzić dodatkowe środki
bezpieczeństwa. Jedziecie więc we wspólnym przedziale będąc praktycznie
na łasce nieznajomych, a Ty czujesz ciążącą na Tobie odpowiedzialność za
życie i zdrowie Twojej rodziny. Niestety możesz jedynie siedzieć na d* w
przedziale gdyż nic więcej nie potrafisz...

...w takiej sytuacji starasz wmówić sobie i rodzinie, że nieznajomi z
przedziału są tak naprawdę dobrymi ludźmi którzy zaprosili Was na
przejażdżkę. Przecież znacie się od początku Twojej podróży więc
dlaczego mieliby okazać się kimś innym? WIERZYSZ im i stawiasz na szali
życie swoje i swojej rodziny. Na szczęście czujesz się znaczniej
bezpiecznie będąc przekonany, że nic Wam nie grozi i nowi znajomi na
pewno was ochronią. Niestety czasem znajomi robią rzeczy jakie zupełnie
Ci nie odpowiadają, np. twierdzą że jadący w przedziale obok inni
znajomi zachowują się głośno i należy ich usunąć z pociągu siłą. Nie
chciałbyś tego robić bo wcale Ci nie przeszkadzają lecz przecież nie
zawiedziesz swoich dobroczyńców. Poza tym jak by to wyglądało w oczach
Twojej żony i dziecka? Całe życie im wmawiałeś, że ufasz tym ludziom...