06 lipiec 2003.
*puchaty* napisał(a):

> Coraz częściej widzę, że prawdziwie kocham moją żonę wtedy, gdy niczego od
> niej nie oczekuję. Gdy pozwalam sobe być z nią taką, jaka jest.

Ja nazywam to akceptacją. Bez tego związek jest oparty na wzajemnych
wyobrażeniach i oczekiwaniach. To jest jak żądza - nigdy nie zostanie
zaspokojona.
Jest jeszcze jedno - trzeba lubić swoją żonę/męża. Jeśli się tylko kocha -
to IMO można być nieszczęśliwym w takim związku.

Często spotyka się sytuację, że jakiejś żonie dziwią się, (i współczują :D
) że ma _takiego_ męża. Powołują się wtedy na jakieś obiektywne prawdy i
własne "przenikliwe" obserwacje...
No cóż, miłość jest ślepa, ale połączona z przyjaźnią i akceptacją jest IMO
najlepszą podstawą udanego związku.
Cieszę się, że mam takie szczęście, że moja żona także mnie lubi.

--
Piotr Majkowski
http://www.btsnet.com.pl/majkowscy