puchaty <p...@w...pl> napisał(a):

> Zenek widać stracił(a) kontakt z nadświadomością popełniając:
>
>
> > Jasne, że nie, ale nie dlatego że nie można kogoś dogłebnie poznać w
danej
> > chwili bo można,
>
> Czyżby? Powiedz jak!
> >> ...Docieranie do miejsca, w którym moja własna istota jest odarta ze
> >> wszystkich naleciałości, które zafundowało mi wychowanie, warunki,
> >> społeczeństwo.
> Dobrze. A czy dwa lata (powiedzmy) nie wprowadzi zmiany? A dwa miesiące,
> tygodnie, dni? Gdzie wg Ciebie jest granica poznania, skoro wyznaczasz ją w
> osi czasu?

Przecież nie przychodzisz z aktem chrztu na drugą randkę zaplanowaną w
bezpośredniej bliskości kościoła. A zakładając że "miłość masz w sobie"
spokojnie mógłbys uczynić tak jak robią to w Las Vegas bo "i tak będzie
dobrze". Okres "chodzenia" ze sobą czy jak tam zwał jest przecież poznawaniem
i testowaniem potencjalnego uczucia. A jeśli po 2 latach życia ze sobą czy
wspólnego mieszkania dalej Twój partner pozostaje dla Ciebie nieodkryty to ja
się właściwie nie dziwię. Bo wmyśl Twojej koncepcji Ty w tym czasie odzierasz
się ze "swoich naleciałości"

>
> To co napisałeś jest bardzo trafne! Pozostałby zbiór pusty, gdzie BYCIE
> jest tym zbiorem. Tego się znakomita większość z nas boi. Boimy się z tym
> wszystkim rozstać bo przywiązaliśmy się do swojego obrazu w naszych oczach,
> oczach innych. Do prestiżu, pozycji ...


Nie prestiżu i pozycji!!! Tylko pamięci uczuć, przeżyć i doświadczeń z
których za życia nikt nie ma zamiaru rezygnować!


>
>
> >> Ale sami sobie dajemy oczekiwania względem partnera. Tworzymy sobie
zwykle
> >> jego fantom (w głowie), i patrzymy czy aby ten rzeczywisty pasuje. Dobrze
> >> jak tak, jeśli nie to nieszczęście.
> >
> > Jak słusznie zauważył Jacek chodziło mi raczej o fakt, że z czasem drogi
> > dwojga ludzi mogą rozejść się tak dalece (i to często bez wskazania winy)
że
> > jedyny związek to adres. Moim zdaniem dzieje się tak wówczas, gdy brak
> > właśnie tego co poniżej...
>
> A co się stanie, jeśli odkryjesz w partnerze coś czego nie akceptujesz. Co
> z tym fantem zrobisz?


Myślę, że wówczas miłość przemija tak samo jak łzy tej nieszczęsnej Zochy
śród deszszu (bo Bolek nie wpuszcza jej do domu w ulewe). I jest to całkiem
naturalny proces.




> Czy to jest takie proste, skoro łódka jest jedna? (pozostając przy rzecznej
> metaforyce)
>
> :-) Słusznie. Dopóki wioślareczka nie chce zmienić kursu i ja tego nie chcę
> możemy sobie płynąć w tym samym kierunku. Przejawem Miłości będzie
> akceptacja gdy jedno z nich będzie chciało zmienić kurs.


Nie ma sprawy zamieniam łódź na kajaczek.



> >>> Oczywiście piękne takie założenie że ja mam miłość w sobie. Ale w tedy
po
> >>> cholerę szukasz tej drugiej połowy. Możesz obdarzyć miłością pierwszą
> > lepszą
> >>> panią/pana który cię zaakceptuje bo przecież miłość masz w sobie!!
> >>
> >> Ba! Obdarzyć ją mogę kamień, kwiat, bułkę z serem ... cokolwiek,
> >> kogokolwiek, każdego!
> >> Ja nie zakładam, że jest mnie pół.
> >
> > Ona bo "Ci Ją nurt wody akurat przydażył" ??
>
> A co innego? Przeznaczenie? Przypadek? Zgodność genotypów?


Nie, głównie zgodność fenotypów czyli cech wykształconych, nabytych (do
pewnego stopnia też genotypów jak twierdzą teoretycy - podobieństwo
morfologiczne do rodziców, rodzeństwa - ale to zostawmy).
Może ulotne dzwięki "ich troje" sączące się z głośników w mieszkanku Twojej
potencjalnej miłości (na drugiej randce, zakładając że jeszcze się z nią nie
hajtnąłeś) działałyby na rodzące się u Ciebie uczucie jak katalizator. Ala ja
bym zwiewał co sił!!!!!. I oczywiście przypadek, bo liczba ludzi, których
jesteś w stanie pozanć jest ograniczona.
Ale nie mów mi proszę, że jedyną rzeczą, która spaja Twój związek są pokłady
miłości, które masz w sobie (czy wykształcasz w sobie). Wiesz, nie ma dla
Ciebie znaczenia jaka Twoja żona jest w łóżku?. Jak przestanie z Tobą sypiać
bedziesz dalej machał wiosłem koło niej stymulowany miłością, którą masz w
sobie?

Myślę, że zaczynam rozumieć Twój nadświadomy punkt widzenia. Myślę jednak że
na takim forum jak to - Rodzina a nie Rodzina Boża zamiast w ułomnych słowach
opisywać idał, dokładniej denifiniujmy naszą ułomne jego wizje. Z
praktycznego punktu widzenia może być to bardziej dla wszystkich z nas
przydatne. Może zamiast Miłości piszmy normalnie o miłości bo i ona jest
wystarczająco fajna.


> Jest we mnie w tym momencie wielkie pragnienie by płynąć obok niej. Czuję
> się teraz szczęśliwy, gdy widzę ją przy mnie.
>
> Zamykam jednak oczy i zostaję sam. W największym tłumie, wśród wszystkich,
> którzy są mi bliscy.

Chylę czoła

pozdrawiam
Zenek

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/