"Slawek [am-pm]" <sl_d[SPAM_BE]@gazeta.pl> napisał w wiadomości
news:b938au$s8v$1@nemesis.news.tpi.pl...
> "EvaTM" napisała:
> > Twój post powinien trafić do Wybranych :)

> Śmiej się, siódmoklasistko, śmiej. ;-)

No.. bardzo "wesołe" to "netorozumienie" jest..
Tak wesołe, że aż dech zapiera z radości..

> A teraz wyobraź sobie pięćdziesięciolatka, który w obecności
> kolegów i koleżanek w pracy mówi przez telefon do żony: "Pa,
> słoneczko, pa - mój słodziutki pączusiu!"
>
> Widziałem przelotnie raz czy drugi kawałki serialu "Miodowe
> lata". Dyrektor firmy mówi w obecności innych osób do
> żony: "Tygrysku!", ona do niego "Kłapouszku!". To jest śmieszne,
> bo to zresztą jest serial komediowy.

Chyba dużo tracę ;) bo nie oglądam..
ale widywałam takich w swoim miejscu pracy :).

> Nie znam się na dojrzałych mężczyznach, bo niedawno skończyłem
> ósmą klasę, jednak wyobrażam sobie, że bez najmniejszych
> problemów, całkiem rzeczowo, przyznają się kolegom do
> swoich uczuć względem ukochanej. Natomiast dla wielu z nich
> wyznawanie uczuć wprost do żony czy używanie zdrobnień
> należy do ich prywatnego, intymnego świata, do którego nikogo
> obcego się nie wpuszcza. Tutaj absolutnie zgadzam się z dziewczyną
> podpisującą się :::Inna Xena:::: .

A wiesz, dla mnie to też jest bardzo śmieszne i niepoważne.
Pisałam o czymś innym i miałam wrażenie, że dobrze zrozumieliśmy się z
Pawłem N.
Ale dzięki Ci za próbę zrozumienia :).

> Jednak faktem jest, że Kasia (mopek21) nie jest pewna uczuć
> swojego chłopaka. Już kilka razy odnosiłem się do jej sytuacji,
> (oj, czarno to wszystko widzę...). Jest niepewna, dlatego fatalnie
> odbiera niechęć chłopaka do wygłaszania publicznych deklaracji,
> dlatego tak wylewnie okazuje swoje uczucia, gdy są w pobliżu
> jej koleżanki. Sądzi zresztą, że jej zachowanie jest całkiem
> naturalne i spontaniczne. Ośmielę się mieć troszeczkę inne zdanie
> na ten temat - w ten sposób ujawnia tylko swoje podświadome lęki.

Oczywiście tak. I sądzę, że być może jej lęki nie są
bezpodstawne. Mówię tu o sposobie komunikacji
- albo ludzie rozumieją się niemal bez słow (i to nie tylko
w parach) albo mogą nigdy się nie porozumieć.
(niezależnie od żywionych uczuć - mają po prostu nie pasujące do siebie
matryce komunikacj a ponadto Kasia czuje się niepewna siebie i partnera.)
Wniosek - niekompatybilność?
Ponieważ wiem co to oznacza (to tak jakby para tańcząc,
wciąż deptała sobie po palcach..), myślę że lepiej byłoby
dla nich być może poszukanie innego tancerza..
( sorry, Kasiu! :|| - lepiej czasami zrobić to wcześniej
niż za późno!), no ale próbuj jeszcze..

> Gdy będzie miała szczęście spotkać kiedyś tego "prawdziwego"
> mężczyznę, przestanie ją wzruszać jego publiczna wstrzemięźliwość,
> sama też przestanie się na niego publicznie i cokolwiek teatralnie
> rzucać. Ale naiwnością z jej strony byłoby sądzić, że jeśli
> obecnego chłopaka zmusi czy wytresuje do mówienia przez
> telefon w obecności kolegów "kocham cię!", to od razu stanie
> się cud - i rozkwitnie między nimi prawdziwa miłość.

Nie wiemy nadal jak to wyglądało, trudno więc wyrokować
ale może Kasia powinna spokojnie zastanowić
się czy ma sens wieczna niepewność.
Ponieważ To się czuje gdy jest albo nie.
Jednak gdy jest, to wcale nie trzeba niczego wymuszać.
I wcale nie trzeba powtarzać wciąż tych magicznych słów.
Otoczenie też wie i nie musi być informowane.
To się po prostu powinno czuć..

> Tak przy okazji zaryzykuję twierdzenie, że liżące się publicznie
> pary ujawniają w większości przypadków swoje "flustracje".
> On w ten sposób oznajmia kolegom: "To moja laska! Tylko ja
> mam prawo ją posuwać!". Ona trochę inaczej koleżankom:
> "To mój facet! Niech no tylko która zdzira spróbuje mi go
> odebrać!". Naprawdę zakochane pary, które mają do siebie
> zaufanie, nie odczuwają potrzeby tak się zachowywać.

Od zawsze zniesmaczały i zadziwiały mnie
"liżące się" publicznie pary, Sławku! :)
Ostatnio już mnie to nawet nie bulwersuje,
za dużo takich się widzi.
Natomiast gdy pisałam tamten post, miałam "przed oczyma"
pary, które znam - młode i sporo starsze, w których okazanie
sobie uczuć jest tak naturalne i proste jak oddychanie.
Nie chodziło mi o zapewnianie się co godzina ale też jeśli
jedno z nich wie o niepewności drugiego i kocha,
to potrafi w jakiś sposób to wyrazić, nie używając
koniecznie tych "magicznych słów' :)
Nie wiemy nadal czy Kasia chciała wymusić "zeznanie",
czy tylko czuła się samotna i smutna na przykład..

Jak wiesz, jako siódmoklasistka jestem tylko teoretykiem ;)
ale za to dość dobrym obserwatorem.
A "netorozumienie" w dziedzininach takich uczucia
to raczej rozczarowanie i powód do smutków,
niezależnie od długości tekstów i ilości "wypowiedzianych"
słów.

Pozdrawiam i dziękuję za próby :)
E.