> Naprawdę jestem biologiem, matematykiem, fizykiem,
> chemikiem-to wyboru do koloru...

Jestem daltonistą, więc.. nie rozumiem.

> Nie wiem. Nie znam Cie.

Na Twoim miejscu zrobiłbym wszystko, aby naprawić ten błąd...

> Stąd "normalność", a nie normalność.

Napisałem "normalność" jako podkreślenie pojęcia, a nie chodzilo mi o
"normalny inaczej". (Pozdr. Tomasz!)

> Pewne normy (zachowanie, wygląd, poglądy itd.)
> ustala większość, jeżeli się do nich nie dostosujesz to
> jesteś "nienormalny".

Było mnóstwo przykładów w historii, kiedy większość się myliła, a jedna
osoba miała rację... tyle, że osobiście żadnego nie znam.

> Tak naprawdę w ten sposób nie ma ludzi
> "normalnych".

A jakie znasz inne sposoby?

> Jakby to powiedział żółwik: Strasznie, k*** śmieszne..

Od dawna rozmawiasz z żółwikami...?

> Ano chodzę. Nie mówię, że bez cienia tylko, że ten
> cień nie zakłóca mi na dłużej humoru.

Już się plączesz w tym co piszesz, podobno nie traktujesz (i tu cytat)
"niczego poważnie", więc jak to jest naprawdę? A może oszukujesz sama
siebie, a może tylko byś chciała być dziecinna, ale nie możesz, albo nie
potrafisz? (swoją drogą, tutaj też zbyt dziecinna nie jesteś...)

> Nie wiem. Nie widzę siebie kiedy śpię...

Wystarczy zapytać, służe pomocą...

> Kiedy trafiam na problem to go rozwiązuję, jeśli nie
> ma w danej chwili rozwiązania to go zostawiam.

Kiedy trafia Ci się jakikolwiek problem, nawet najmniejszy, zawsze taka
sytuacja powoduje chociaż w małym stopniu stres. A jeżeli zdecydujesz się
uciekać, to będziesz uciekała do końca życia (co także jest strasznie
stresujące), a problemy i tak będę o krok za Tobą.

> Roztrząsanie czy zamartwianie się w niczym mi nie
> pomoże.

To fakt... naprawdę potrafisz utrzymać zimną krew, kiedy pojawia się
jakakolwiek komplikacja, albo problem?

> Problem sam się rozwiąże prędzej czy później. Po co
> się stresować?

Problem nigdy się sam z siebie nie rozwiąże, możesz próbować go ignorować,
ale on zawsze będzie. A takie rozwiązanie jest bardziej stresujące, niż
rozmyślanie jak się tego problemu pozbyć, ponieważ o tym nie można zapomnieć
i cały czas on nad nami "wisi" i zaprząta nam głowę.

> Wystarczająco dużo stresu już przeżyłam-starczy na
> resztę życia.

A w jakim wieku jesteś?

> Szkoły/pracy nie da się uniknąć (chyba, że ktoś chce z
> głodu umrzeć).

Podobno wszystko jest możliwe, więc nie był bym tego taki pewien...

> Dorosłość da się ominąć-zamierzam to udowodnić.

Masz już konkretny plan jak to udowodnić?

> Przez chwilę pewnie tak-dłużej nie. Jeszcze się nie
> zdarzyło.

"Chwila" to też jakiś określony czas, więc jednak nie potrafisz w pełni stać
się dziedzinna...

> Tak naprawdę to zmusza nas do tego wiara w to, że
> zmusza nas życie.

Wiara, to inaczej - ślepe, nieuargumentowane przekonanie w coś/kogoś. Ja w
to nie wierzę, ja to wiem.