Użytkownik "Iwcia&Pstryk" <p...@o...pl> napisał w wiadomości
news:b1ogec$o6b$1@korweta.task.gda.pl...

> Ja nie wierzę. Jestem jaka jestem i czuję jak czuję. Zazdrość i zaufanie
nie
> mają dla mnie wspólnych granic. Bo zaufanie wogóle ich nie ma, a zazdrość
> bywa jednostkowa w czasie i przestrzeni. Bywam zazdrosna nieracjonalnie i
> nijak ma się to do zaufania.

No nie wiem, czy można ufać i nie ufać (zazdrość to brak zaufania)
jednocześnie.
Ja ufam, ale nie do końca. ;) Niby ufam, ale mam ale. Czyli nie bardzo
jednak ufam, pytanie tylko komu? Jemu? Sobie? Splotom wydarzeń?
Wychodzi gdzieś sobie, w porządku nie mam w sobie strachu, bo jednak jest we
mnie pewność że wszystko jest OK.
Ale czasami coś sobie myślę/wyobrażam jakieś sytuacje i pojawia się
niepokój, widzę jak żyją ludzie do okoła i zaufanie zaczyna niepewnie
popiskiwać. Zazdrość/niepewność/strach wyłazi z jakiejś czarnej dziury na
dnie umysłu. Skąd tam się bierze skoro niby ufam?
Inna sprawa, że nie wyobrażam sobie, że tego strachu tam nie ma.
Może taka ludzka natura, że potrzebuje tego pieprzu i soli, zamiast samego
cukru, a miłość nie jedno ma oblicze.
Sowa