> właśnie w tym tkwi SEDNO :o)
> czym innym jest CZAS a czym innym "presja" czasu. :)
> ja umorzyłem CZAS ;)))
> spokój wewnętrzny to konsekwencja :)
---
Mogłem bez straty=zmiany znaczenia pominąć wyraz >presja<...i wyszłoby:
"Umorzenie niepokoju wewnętrznego jest pierwszym krokiem do umorzenia
Czasu..."

To Ludzki niepokój "tworzy" Człowiekowi Czas...i konsekwencje jego
"stworzenia". Więc Czas jest wynikiem błędnej=subiektywnej percepcji
rzeczywistości? Jeśli napiszę że "Czas" naprawdę nie istnieje- będę szalony?
Czy po prostu stwierdzisz że odkryłem "Robaczą Hamerykę"? ;)

Formułowanie pojęcia czasu jest wynikiem subiektywnego poczucia jego
presji...na człowieka...bo gdyby nie był postrzegany jako "zagrożenie" po co
byłoby sie nim zajmować..."kontrolować"? Z naukowej dociekliwości? Być
może... :)

Piszesz: "ja umorzyłem CZAS ;)))
spokój wewnętrzny to konsekwencja"

Może i z tej strony da się "rozwiązać to równanie"? ;)

Raczej jestem skłonny trzymać się kolejności Wieszcza:
Odnajdując prawdę o naszym ludzkim "zalęknieniu" i wynikającym z tego
cierpieniu, którego źródła upatruję jak i de Mello w jakimś zapętlonym,
wprogramowanym wtórnie "chorym egoizmie" wynikającym z
bezrefleksyjnego=nieuświadomionego? ulegania popędom "zakłamanego" instynktu
samozachowawczego.

Czas jest w takim kontekście pojęciowym produktem cywilizacji wynikłej z
szukania "siłowego" rozwiązania problemu lęku przemijania...prób jego
"racjonalizacji", oswojenia a w końcu "oszukania"? a nie akceptacji "natury
rzeczy"...czyli faktu że "WSZYSTKO" się zmienia "wszystko płynie"... a nie
"przemija" w sensie "straty" czy "śmierci"...
Może ta właśnie różnica w patrzeniu na Świat i siebie decyduje o tym że
poszczególny człowiek jako jednostka cieszy się Życiem i akceptuje je takim
jakie jest, lub traktuje jako zagrożenie /syndrom Dżungli/ i walczy o
"przetrwanie"...kosztem istnienia innych...

"Przemija postać tego świata..."