W dniu 28.09.2015 o 08:44, Ghost pisze:
> Gratuluję:
>
> "Miłość to w zasadzie nawyk wynikający z tego, że seksualne pożądanie
> jest zaspokajane i nagradzane"
>
>
>> Nie uważam aby miłość do kobiety była czymś gorszym niż poświęcenie
>> życia dla wodza.
>
> Dla wodza? Chyba cię pogięło. Ok, uściślę: "dla innych ludzi w potrzebie"

Gdyby to opisać naukowym językiem, okazało by się to "potrzebą empatii,
którą należy zaspokoić". W dodatku mamy różne określenia na to, na
przykład współczucie, ktoś kto ze współczucia oddał by życie za kogoś
może być uważany za świętego. Mi nie chodziło o świętość.
Chyba nie zwróciłeś uwagi że choć niezgrabnie tłumaczą miłość, to miałem
rację, bo seks mieści się w innym miejscu - przyrównują go do jedzenia,
choć każdy odróżnia przyjemność płynącą od jedzenia (prymitywną dość ale
czystą) od przyjemności seksualnej która jawi się jako brudna.
Jaka dla Ciebie różnica między współczuciem a miłością? Jak ubogiemu
oddaję płaszcz to dobrze jak to jest spowodowane współczuciem a nie
takim "powinienem" jak "Kaziu pocałuj ciocię bo trzeba",
Ale trudno mówić o kimś kto nawet ma współczucie do kogoś, że go kocha.
To jest możliwe względem tej jednej, jedynej albo też dziecka. Możesz
twierdzić że tak pojmowana miłość jest bardziej egoistyczna niż
współczucie, bo dając coś ze współczucia nie spodziewamy się nic, dając
miłość spodziewamy się nie jakiejś nagrody, zapłaty, ale miłości z
drugiej strony, na przykład wielki ból dla rodziców gdy mają dziecko
autystyczne, które ma trudności z okazywaniem miłości.
Przykładem miłości jest Jezus, to nie Bodhisattwa który kieruje się
współczuciem, ale miłością. Choć kocha a my nie kochamy, to
"egoistycznie" wolał by być kochany, choć mimo braku naszej miłości
nadal kocha. W ten sposób cierpi dodatkowo. Bo kto działa ze współczucia
niczego się nie spodziewa. Bóg nie tylko żąda naszej miłości ale jest
zazdrosny, straszne!
Ty twierdzisz że jedyną formą miłości może być heroizm oddawania życia
ze współczucia.