XL <i...@g...pl> wrote:
> Bytomir Kwasigroch <b...@g...com> wrote:
>> użytkownik pinokio napisał:
>>> http://niezlomni.com/podzielila-sie-swoim-pomyslem-o
dzyskanie-polske-845-mld-dolarow-trzeba-byloby-sie-d
ogadac-trumpem
>>
>> Mało realne, PL dostała ziemie zachodnie,
>
> Ale utraciła wschodnie. I dotąd nie odzyskała.
>
>> do tego w r.53 zrzekli się odszkodowania.
>>
>
>
> https://repozytorium.amu.edu.pl/bitstream/10593/6745
/1/04_Jan_Sandorski_Niewa_no__%20zrzeczenia%20si_%20
przez%20Polsk_%20reparacji%20wojennych_53-69.pdf
>
> Str. 66-67-68:
> "(...)
doktrynie prawa miedzynarodowego przyjmuje sie, ze akty
> jednostronne sa ,,w zasadzie odwoływalne" (in principle revocable)42.
> Oswiadczenie rzadu PRL z 23 sierpnia 1953 r. obciazone jest jednak
> wada oswiadczenia woli i z tego wzgledu nie istnieje potrzeba jego
> odwoływania. Prawo miedzynarodowe nie wyznacza ram czasowych, w ktorych
> nalezy sie zmiescic z postanowieniem za­ rzutu niewaznosci. Z tego
> wzgledu zarzut ten mozna notyfikowac w chwili, gdy zaistnieje taka
> koniecznosc.
Postawienie zarzutu niewaznosci oswiadczenia z 1953 r.
> nie jest rownozna­ czne z akceptacja tezy o ograniczeniu suwerennosci
> panstwa polskiego w okresie jego przynaleznosci do grona panstw
> komunistycznych. Ograniczenie suweren­ nosci polega na tym, ze panstwo,
> ktore formalnie nadal istnieje, traci w czesci lub w całosci moznosc
> wystepowania w stosunkach miedzynarodowych jako podmiot, a w jego imieniu
> działa inne panstwo43. W takich przypadkach, jak odstapienie w 1947 r. od
> planu Marshalla, czy tez złozenie oswiadczenia w 1953 r., nastapiło
> naruszenie suwerennosci panstwa polskiego44. Pod tym pojeciem kryja
> sie niezgodne z prawem miedzynarodowym działania jedne­ go panstwa wobec
> drugiego. Polska w swietle prawa miedzynarodowego była w omawianym
> okresie podmiotem suwerennym. Jej polityka wewnetrzna i zew­ netrzna
> znajdowała sie pod silna presja polityczna Zwiazku Radzieckiego, co
> nie zmieniało jednak jej połozenia w prawie miedzynarodowym.
> Niejednokrot­ nie presja ta jednak przybierała forme jawnie sprzeczna z
> obowiazujacym pra­ wem miedzynarodowym, a wiec przekształcała sie w
> naruszenie suwerenno­ sci panstwa polskiego. Z tego własnie wzgledu
> nalezy odmowic oswiadczeniu z 23 sierpnia 1953 r. zdolnosci wywołania
> skutkow prawnych i uznac je za nie­
wazne.
Przedstawione powyzej
> rozwazania prowadza do wniosku, ze z jednej strony
istnieja podstawy
> prawne do odrzucenia zadan majatkowych tzw. osob wypedzo­ nych, z
> drugiej natomiast, ze sprawa reparacji wojennych jest nadal otwarta i
> pozwala na formułowanie roszczen pod adresem władz niemieckich. W tym
> duchu winna zajmowac stanowisko strona polska, gdyby doszło do
> dwustronnych negocjacji, ktorych celem byłoby przeciwdziałanie
> niepozadanej eskalacji napiec we wzajemnych stosunkach w czasach, gdy
> oba panstwa sa członkami Unii Europejskiej i deklaruja zgodnie ex
> officio chec kultywowania partnerstwa strategicznego.Odpowiedz na
> pytanie, czy oswiadczenie z 23 sierpnia 1953 r. uznac mozna za
> niewazne, wymaga przedstawienia podstawowych przepisow Konwencji 0 Prawie
> Traktatow z 1969 r.
Z analizy przepisow czesci V działu 2 Konwencji o
> Prawie Traktatow wynika, ze niewaznosc umowy miedzynarodowej to
> wywołany przyczynami okreslonymi w prawie umow miedzynarodowych stan
> prawny, w ktorym umowa nie wywołuje w zasadzie skutkow prawnych39. Prawo
> umow miedzynarodowych dotyczace niewaznosci jest prawem na wypadek
> bezprawia wynikajacego z tresci umowy lub z towarzyszacych tej umowie
> okolicznosci.
Z przepisow Konwencji mozna domniemywac, ze
> niewaznosc zasadnicza (nieformalna) moze wystapic w dwojakiej postaci
> - niewaznosci bezwzglednej 1wzglednej. Okolicznosci złozenia przez
> rzad PRL oswiadczenia z 23 sierpnia 1953 r. kieruja uwage w strone
> niewaznosci bezwzglednej. Niewaznosc bez­ wzgledna charakteryzuja
> nastepujace cechy:
1) niewaznosc bezwzgledna pojawia sie
> automatycznie z chwila zaistnienia przyczyny, ktora ja wywołuje. Jest
> wiec niezalezna od inicjatywy stron umowy;
2) umowa bezwzglednie
> niewazna nie moze byc konwalidowana, jest niewaz­ na ab initio i nie
> moze stac sie umowa wazna. Niewaznosc bezwzgledna eli­ minuje
> wiec w stosunku do umowy działanie zasady estoppel, ktora w od­
> niesieniu do umow wzglednie niewaznych sankcjonuje art. 45 Konwencji;
3)
> postanowienia umowy bezwzglednie niewaznej sa niepodzielne, a wiec na
> przyczyne niewaznosci bezwzglednej wolno powołac sie jedynie w od­
> niesieniu do całej umowy;
4) zarzut niewaznosci bezwzglednej, w swietle
> art. 65 Konwencji dotyczacego postepowania, jakie nalezy stosowac w
> zwiazku z niewaznoscia, moze podniesc w drodze notyfikacji tylko
> strona umowy i to zarowno poszko­ dowana, jak i - co jest mało
> prawdopodobne - strona winna;
5) prawo traktatowe nie zna instytucji
> przedawnienia zarzutu niewaznosci bezwzglednej;
6) przyczynami
> niewaznosci bezwzglednej sa: przymus wobec przedstawi­ ciela panstwa,
> przymus wobec panstwa polegajacy na grozbie lub uzyciu siły oraz
> sprzecznosc umowy z ius cogens. Dwie pierwsze przyczyny sa wa­ dami
> oswiadczenia woli, ale ze wzgledu na ich szczegolnie negatywny cha­
> rakter nadano im status przyczyn powodujacych niewaznosc
> bezwzgledna.
38W. Czaplinski, A. Wyrozumska, Prawo miedzynarodowe
> publiczne. Zagadnienia systemowe, Warszawa 1999, s. 101.
39J. Sandorski,
> Niewaznosc umow miedzynarodowych, Poznan 1978, s. 28.
>
> Mozna twierdzic, ze w przypadku oswiadczenia z 23 sierpnia 1953 r.
> doszło do wystapienia wszystkich trzech przyczyn niewaznosci
> bezwzglednej, grozba uzycia siły bowiem w stosunkach miedzynarodowych
> powoduje z jednej strony wade oswiadczenia woli przy zawieraniu umowy
> miedzynarodowej, z drugiej natomiast ich zakaz jest niekwestionowana
> norma iuris cogentis.
W swietle Konwencji o Prawie Traktatow grozba
> uzycia siły to forma przy­ musu zastosowana przy zawieraniu umowy
> miedzynarodowej. Przymus we wspołczesnych stosunkach miedzynarodowych
> mozna zdefiniowac jako zagrozenie podjeciem lub podjecie przez
> panstwo, grupe panstw lub organizacje miedzynarodowa do tego
> upowazniona takich działan lub zaniechan, ktorych skutki powoduja,
> ze inne panstwo lub panstwa dokonuja oczekiwanego przez stosujacych
> przymus zaniechania lub działania40. Zastosowanie przymusu moze byc
> zgodne lub niezgodne z obowiazujacym prawem miedzynarodowym. Przy­
> czyna niewaznosci umowy miedzynarodowej jest, rzecz jasna, wyłacznie
> sprzecz­ ne z prawem zastosowanie przymusu.
Terror stalinowski, ktory
> utrzymywał sie takze przez pewien czas po smierci radzieckiego
> przywodcy, zagrazał uzyciem siły zarowno przeciwko przedstawi­ cielom
> panstw, jak i wobec samych panstw. Grozba wobec przedstawiciela panstwa
> zawsze bedzie miała charakter przymusu psychicznego, bez wzgledu na to,
> czy zagrozono spowodowaniem cierpien fizycznych czy moralnych, lek przed
> cierpieniem stanowi bowiem zawsze doznanie psychiczne. Zgodnie z art. 51
> Konwencji o prawie traktatow, jej zastosowanie powoduje niewaznosc umo­
> wy ab initio. Norma ta została skodyfikowana dopiero w 1969 r., nie
> mozna
jednak miec watpliwosci co do jej stosowalnosci wobec
> oswiadczenia rzadu PRL z 1953 r., gdyz jej istnienie w sferze norm
> miedzynarodowego prawa zwy­ czajowego od dawna nie jest
> kwestionowane41.
Zawarty w art. 52 Konwencji przepis dotyczacy
> uniewazniajacego wpływu przymusu wobec panstwa na umowe
> miedzynarodowa był logiczna konsekwen­ cja art. 2 ust. 4 Karty Narodow
> Zjednoczonych, dotyczacego zakazu grozby lub uzycia siły. Nie mozna
> kwestionowac jego funkcjonowania jako normy prawa zwyczajowego w 1953 r.
> Liczne przykłady z historii swiadcza o tym, ze terror stalinowski
> stanowił zagrozenie nie tylko dla przywodcow panstwowych, lecz takze
> dla pozostajacych w ich władaniu panstw.
Zagrozenie dla panstwa
> polskiego i jego przywodcow w przypadku odmowy złozenia oswiadczenia z
> 1953 r. nie zostało stwierdzone expressis verbis. Prawo miedzynarodowe nie
> wymaga jednak dla uznania stanu zagrozenia jego notyfi­ kacji ze strony
> panstwa stosujacego grozbe. Grozba moze byc wyrazona poprzez fakty
> konkludentne (mobilizacja, przemieszczenie wojsk, podwyzszenie goto­
> wosci bojowej oddziałow stacjonujacych w bazach na terytorium panstwa
> beda­ cego obiektem grozb). Zakamuflowana forma grozby w stosunkach
> miedzynaro­ dowych panstw socjalistycznych było deklarowanie checi
> udzielenia ,,braterskiej, internacjonalistycznej pomocy".
>
>
> W doktrynie prawa miedzynarodowego przyjmuje sie, ze akty jednostronne
> sa ,,w zasadzie odwoływalne" (in principle revocable)42. Oswiadczenie
> rzadu PRL z 23 sierpnia 1953 r. obciazone jest jednak wada
> oswiadczenia woli i z tego wzgledu nie istnieje potrzeba jego
> odwoływania. Prawo miedzynarodowe nie wyznacza ram czasowych, w ktorych
> nalezy sie zmiescic z postanowieniem za­ rzutu niewaznosci. Z tego
> wzgledu zarzut ten mozna notyfikowac w chwili, gdy zaistnieje taka
> koniecznosc.
Postawienie zarzutu niewaznosci oswiadczenia z 1953 r.
> nie jest rownozna­ czne z akceptacja tezy o ograniczeniu suwerennosci
> panstwa polskiego w okresie jego przynaleznosci do grona panstw
> komunistycznych. Ograniczenie suweren­ nosci polega na tym, ze panstwo,
> ktore formalnie nadal istnieje, traci w czesci lub w całosci moznosc
> wystepowania w stosunkach miedzynarodowych jako podmiot, a w jego imieniu
> działa inne panstwo43. W takich przypadkach, jak odstapienie w 1947 r. od
> planu Marshalla, czy tez złozenie oswiadczenia w 1953 r., nastapiło
> naruszenie suwerennosci panstwa polskiego44. Pod tym pojeciem kryja
> sie niezgodne z prawem miedzynarodowym działania jedne­ go panstwa wobec
> drugiego. Polska w swietle prawa miedzynarodowego była w omawianym
> okresie podmiotem suwerennym. Jej polityka wewnetrzna i zew­ netrzna
> znajdowała sie pod silna presja polityczna Zwiazku Radzieckiego, co
> nie zmieniało jednak jej połozenia w prawie miedzynarodowym.
> Niejednokrot­ nie presja ta jednak przybierała forme jawnie sprzeczna z
> obowiazujacym pra­ wem miedzynarodowym, a wiec przekształcała sie w
> naruszenie suwerenno­ sci panstwa polskiego. Z tego własnie wzgledu
> nalezy odmowic oswiadczeniu z 23 sierpnia 1953 r. zdolnosci wywołania
> skutkow prawnych i uznac je za nie­
wazne.
Przedstawione powyzej
> rozwazania prowadza do wniosku, ze z jednej strony
istnieja podstawy
> prawne do odrzucenia zadan majatkowych tzw. osob wypedzo­ nych, z
> drugiej natomiast, ze sprawa reparacji wojennych jest nadal otwarta i
> pozwala na formułowanie roszczen pod adresem władz niemieckich. W tym
> duchu winna zajmowac stanowisko strona polska, gdyby doszło do
> dwustronnych negocjacji, ktorych celem byłoby przeciwdziałanie
> niepozadanej eskalacji napiec we wzajemnych stosunkach w czasach, gdy
> oba panstwa sa członkami Unii Europejskiej i deklaruja zgodnie ex
> officio chec kultywowania partnerstwa strategicznego."
>

I analogicznie można podchodzić do zobowiązania rządu Kopacz o przyjmowaniu
uchodźców islamskich - ponieważ z powodu przynależenia Polski do UE
zaistniało ograniczenie suwerenności Polski poprzez polityczną presję i
ingerencję ze strony UE. Po drugie - rząd ten zobowiązując się do
przyjmowania muzułmanów działał niekonstytucyjnie, naruszając
bezpieczeństwo wewnętrzne Polski i jej obywateli. Zobowiązanie zostało
podpisane w tajemnicy przed obywatelami naszego kraju i jest zdradą wobec
narodu polskiego.
Szczególne złe intencje ówczesnej premier widać w momencie, kiedy wypłynął
w mediach jej zamiar opuszczenia kraju.
No ale to są moje, obywatelskie odczucia, natomiast jestem pewna, że obecny
rząd rzeczywiście stoi na straży bezpieczeństwa Polski i jej obywateli i
posiada prawne możliwości udowodnienia ww. wad tego zobowiązania.