Vilar wrote:
> Wlepiam na zachętę, bo chętnie bym o nim pogadała....
>
> Fragment pochodzi z Wiki:
> "Jungowi, do współpracy w swej irracjonalistycznej dla kultury zachodu
> pracy, udało się nakłonić Wolfganga Pauliego, z którym stworzył tekst
> pt. Synchroniczność jako zasada pozaprzyczynowych koincydencji (1952).
> Często cytowanym za Jungiem przykładem na wystąpienie synchroniczności
> jest historia pacjentki, która opowiadała Jungowi swój sen o złotym
> skarabeuszu. Dokładnie w tej samej chwili Jung usłyszał delikatne
> dźwięki dochodzące od okna. Otworzył je i do pokoju wleciał o dziwo owad
> podobny do tego z równoczesnej opowieści pacjentki - skarabeusz wbrew
> swoim zwyczajom wleciał do zaciemnionego otoczenia. Jung uważał, że nie
> można racjonalnie wyjaśnić tej koincydencji, sądził że należy użyć tu
> synchroniczności, podczas gdy w rzeczywistości zdarzenie to może mieć
> wiele racjonalnych przyczynowo-skutkowych wyjaśnień .
>
> Jung zauważył, że terapia pacjentki napotykała na przeszkodę w postaci
> jej nadmiernego racjonalizmu. Według tego psychiatry pacjentce potrzebna
> była zmiana punktu widzenia polegająca na otwarciu świadomości na
> zjawiska irracjonalne. Taką zmianę oznaczają głównie symbole odrodzenia,
> a skarabeusz jest właśnie staroegipskim symbolem odrodzenia.
>
> Jung sądził, że zbiegi okoliczności nie zawsze są wynikiem przypadku.
> Uwazał, że niektóre z nich to wyraz działania sił natury, które wiążą ze
> sobą wydarzenia niezależne przyczynowo. Zdobywanie intuicyjnej
> świadomości tych sił i działanie zgodne z nimi miałoby prowadzić do
> procesu indywiduacji. Osoby, które przeszły fazę indywiduacji mogą
> według Junga kształtować zdarzenia wokół siebie przez kontakt między
> swoją świadomością a nieświadomością zbiorową.
>
> Niektórzy eksperymentatorzy zasadą synchroniczności próbują tłumaczyć
> zjawiska paranormalne, jak jasnowidzenie i telepatia, a także wróżenie
> za pomocą Yijing i astrologii."
>
> MK
>
>
>
> PS. Precz z polityką.

Jadę pociągiem i cały czas martwię sie o jedna rzecz - nie cierpię pisku
hamulców, tymczasem wiem, ze prędzej czy później go usłyszę, taki
nieznośny zgrzyt metalu o metal. Pociąg jest rozpędzony, za bardzo aby
wyhamował powoli przy stacji docelowej. Jadę tak kilkanaście minut, i
niestety - dzieje się to na co czekam - pisk i zgrzyt - nie do
wytrzymania, zbyt głośny abym go wytrzymał.

Budzę się a za otwartym oknem pracuje śmieciarka - jej pordzewiałe i
pogięte elementy wytworzyły ten hałas.

Nie pierwszy raz mam sen, którego cała treśc przygotowuje mnie do
sytuacji końcowej, jakiegoś silnego bodźca, najczęściej specyficznego
dźwięku, który mnie obudzi.

Tak, śmieciarka zapewne sygnalizowała swoją obecnośc wcześniej i sen,
"mój sprzymierzeniec" próbował przygotować mnie do wybudzenia wysyłając
sygnały ostrzegawcze pod postacia "scenariusza" jazdy pociagiem.

Czyli niby wszystko w porządku - przyczynowośc nie uległa odwróceniu.
Ale miewałem już sny, gdy bodziec budzący nie był w żaden sposób do
przewidzenia - dźwięk był całkowicie nowy, dotąd niesłyszany (np. za
oknem podjechała ciężarówka z której "wysypali" pęczek stalowych rur- bo
coś tam układali pod ulicą).

No dobrze, może da sie to wyjaśnić skróceniem perspektywy czasowej
podczas snu? Może wydarzenia, na których przeżycie potrzeba kilku godzin
można wyśnić w ułamek sekundy? Albo śnic w odwrotnym porządku - od tyłu
do poczatku, lub w porządku losowym rózne rzeczy - ale na koniec dokonać
selekcji i zapisać w pamieci to co daje sie ułożyć wg. łańcucha
przyczynowo- skutkowych powiązań?

A tak nawiasem, to chyba nie mamy jasności jaki proces fizyczny lub
biochemiczny jest podłożem naszej psychiki. Impuls nerwowy? Toz to cała
gama róznych zjawisk - która ze składowych jest psychiką? Diabli wiedzą.
Na jakim poziomie "mikro" szukać - pola elktromagnetyczne? Oddziaływania
między cząskami elementarnymi? Jakiś "eter" czy inna cholera?

A wsród fizyków działających na tym najniższym poziomie, co i rusz
pojawiają się podejrzenia co do tego, że zasada przyczynowości jest
raczej naszym sposobem myślenia wiażącym sie z koniecznoscią działania w
makroskali, w której przyczynowość jest niewątpliwie zauważalna. Jednak
czytuję czasami uwagi tychże fizyków (których istoty oczywiście nie
rozumiem) i czasem pojawiają się wśród nich dyskusje o zjawiskach w
których przyczynowość nie jest zachowana - jak choćby owe "splątane
fotony" - ale nie tylko. Chodzi o sytuacje w których niektóre cząstki
zachowują się przed pomiarem tak, jakby "wiedziały", że w określonym
miejscu i czasie stanie badacz i je zmierzy.

Kusząca byłaby hipoteza, że sny z odwrócona perspektywą czasową, w
których skutek wyprzedza przyczyne, są tylko efektem spuszczenia ze
smyczy sił, które buduja podłoże naszej psychiki, dzięki krótkotrwałemu
uwolnienieniu sie od potrzeby działania w makroskali.

W tym rozumieniu, nasz mózg byłby narzędziem dośc szczególnej pułapki.
narzucającej nam przez większośc życia czterowymiarowy sposób pojmowania
rzeczywistości.

pozdrawiam
vonBraun