On 8 Maj, 11:43, Ikselka <i...@g...pl> wrote:
>
> Hmmm, a co powiesz o miłości, która pokonuje śmierć? odległość? Sama znam
> kilka osób, które po śmierci jedynej kochanej osoby w życiu nie były w
> stanie zainteresować się kimkolwiek innym, pozostając samotne aż do swojej
> śmierci z kolei. Gdzie chemia? W stosunku do kogo?
>
Doprecyzujmy zatem. Generalnie miałem na myśli początkowy etap miłości
(w takim też kontekście rozumiem rozterki magdulińskiej). Miłość, ta
dojrzała wspólnie budowana długimi latami, nierzadko przy udziale łez
ale też i wielu, wielu dni radości i szczęścia to jest jakby trochę
inna bajka. I rzeczywiście, nie o tym ja pisałem.
>
> > Przepraszam, że odbieram Ci w ten sposób jakieś (jak sądzę) złudzenia.
> > Myślę jednak, że zrozumienie i przyjęcie tego faktu jako 'pewnik'
> > powinno wyjść Tobie (i nie tylko Tobie - wszystkim) na dobre.
>
> Chyba sobie w kulki gonisz. Co Ty masz do
> powiedzenia/odbierania/wpierania_jako_pewnik w kwestii np mojej miłości,
> która jest absolutnym zaprzeczeniem tego, co powyżej wygłosiłeś? Twoje
> słowa wzbudziły nistety tylko moje politowanie, życzliwe, życzliwe, ale
> tylko politowanie :-)
>
Przyznaję, że był to pewien rodzaj nadużycia z mojej strony. Nie chcę
nikomu wmawiać co czuje ani też mówić co czuć powinien. Przyznasz
chyba jednak, że zrozumienie procesów zachodzących w naszym organizmie
(mózgu) może jedynie pomóc osobom, które niewłaściwie ulokowały swe
uczucia i (ewentualnie) ułatwić im "powrót do rzeczywistości"?

Pozdrawiam,
darr_d1