W dniu 2013-07-13 20:05, LaL pisze:
> Co waży 100 milionów ton, jest większe od Europy i powiększa się z każdym kolejnym
rokiem, podczas gdy cały świat odwraca wzrok?
>
> To Wielka Pacyficzna Plama Śmieci. W dzisiejszym artykule przyjrzymy się z bliska
temu porażającemu zjawisku.
>
>
> Odkrycie
>
> Rok 1997. Trans-pacyficzny wyścig jachtowy przyciąga żeglarzy z całego świata.
Jednym z nich jest Charles Moore, kapitan jachtu wyścigowego i oceanograf. Po
ukończonym wyścigu, załoga wraca do Kaliforni. Mając na pokładzie silniki diesla z
zapasowym paliwem, Moore decyduje się popłynąć na skróty, wprost przez tzw. wir
północno-pacyficzny - obszar wielkoskalowej rotacji wód północnego Pacyfiku, który
jest omijany zarówno przez rybaków (brak miejsc łowieckich) jak i żeglarzy
(niekorzystne wiatry).
>
> Oto jak Moore opisał tę podróż :
>
>
>
>
> Często mam trudności ze znalezieniem słów na opisanie ogromu Oceanu Spokojnego
ludziom, którzy nigdy nie byli na morzu. Dzień za dniem, Alguita była jedyną
jednostką w drodze pozbawionej jakichkolwiek punktów odniesienia, rozciągającą się od
horyzontu po horyzont. Jednak gdy patrzyłem z pokładu na powierzchnię, zamiast
krystalicznego oceanu uderzył mnie, tak daleko jak sięgał mój wzrok, widok plastiku.
>
> Wydawało się to niewiarygodne, ale nie było widać czystych miejsc. Podczas całego
tygodnia, jaki zajęło nam przepłynięcie przez ten obszar, niezależnie od pory dnia w
której spoglądałem na morze, plastikowe śmieci były wszędzie: butelki, nakrętki,
opakowania, fragmenty.
>
>
>
>
> Ludzkość zanieczyszczała oceany od zawsze, jednak były to zanieczyszczenia, z
którymi środowisko stosunkowo łatwo sobie radziło. Dziś jest inaczej. Plastik nie
ulega biodegradacji tak jak inne odpady. Pozostawiony w wodzie i wystawiony na
działanie promieni słonecznych, plastik rozpada się na mniejsze fragmenty, które
następnie rozpadają się na jeszcze mniejsze i jeszcze mniejsze, aż do wielkości
atomowych. Po pewnym czasie woda staje się czymś w rodzaju polimerowej zupy, gęstej
od malutkich fragmentów plastiku przypominających konfetti i jeszcze mniejszych. O
ile najbardziej rzucają się w oczy większe odpadki, to większość masy plamy stanowią
właśnie fragmenty bardzo małych, niewidocznych rozmiarów. Sama plama nie jest też
widoczna na zdjęciach satelitarnych, fragmenty są zbyt małe i znajdują się w
większości pod powierzchnią wody.
>
>
> 100 milionów ton
>
> Taka liczba nie mogła oczywiście powstać w wyniku śmiecenia turystów nad brzegami
oceanu. Musiała powstać poprzez celowe, świadome i zorganizowane działanie na wielką
skalę w ciągu długiego czasu. Polska wytwarza około 12 milionów ton odpadów rocznie.
Gdyby zebrać wszystkie śmieci jakie produkuje cała Polska i rzucać je na kupę przez 8
lat, to zebrałoby się tyle ile pływa w północnym Pacyfiku.
>
>
>
> Wielkie wiry oceaniczne
>
> Wir północno-pacyficzny, to olbrzymi obszar pomiędzy wybrzeżami Azji i Ameryki
Północnej, w obrębie którego prądy morskie wykonują ruch wirowy. Prądy te zbierają
dryfujące śmieci z wód terytorialnych i niosą je wgłąb obszaru wiru, gdzie śmieci na
mogą krążyć przez dziesięciolecia. Ponieważ z obszaru tego swobodnie dryfujące
odpadki już się nie wydostają, jest to okrutnie wygodny sposób na dyskretne pozbycie
się gigantycznych ilości śmieci, które nigdy nie powrócą w swoje rodzime rejony.
Północny Pacyfik stał się więc gigantycznym, darmowym wysypiskiem.

Czytałem o tym parę lat temu. Wtedy ta wyspa śmieci miała tylko wielkość
stanu Teksas.