Aicha ale ja znam realia, 90% więźniarek to zabójczynie męża, dlaczego mogli odejść,
a przemoc narastała a rozwód utrudniano, a teraz zobacz ile jest kobiet ofiar od tzw
przemocy w polsce, dane są zatrwarzające, a bo zanim mąż zakatował żone to wszyscy
wokoło przkonywali aby tego nie robiła, czyli nieodeszła.
Już kiedyś pisałem że morderczy kler jest gorszy od Islamu......



PRAWO DO PODEJMOWANIA DECYZJI O ROZWODZIE
 
Islam pozostawił podejmowanie decyzji o rozwodzie w ręku mężczyzny dojrzałego
fizycznie i umysłowo oraz nie ulegającego presjom osób trzecich.

Rozwód stanie się faktem, jeśli wypowie on słowa świadczące o zakończeniu małżeństwa,
jak na przykład: "jesteś rozwódką" lub temu podobne wyrażenie. Dokonując rozwodu
można swoją wolę wyrazić pisemnie, człowiek niemy może ją pokazać gestem, dozwolone
jest nawet wysłanie zawiadomienia o rozwodzie poprzez jakąś uczciwą osobę.

Nie oznacza to jednakże, że religia całkowicie pozbawia kobietę prawa decydowania o
rozwodzie. Według szkół hanbalickej i hanafickiej kobieta może przed ślubem podać
warunek, że jeśli zechce, może rozwieść się z mężem. Żona ma prawo do rozwodu w
sytuacji, gdy mąż jej nie utrzymuje.

Allah zabrania wyrządzania krzywdy żonie, a brak środków na utrzymanie właśnie to
powoduje. Islamski sędzia w takiej sytuacji może zarządzić rozwód z winy męża, nawet
jeśli powodem zaniedbywania jest to, że zbiedniał. Zdaniem trzech głównych szkół
religijnych nie wolno dopuszczać do tego, by kobieta głodowała. Jedynie Abu Hanifa
uważał, że trudna sytuacja finansowa męża powoduje, iż wydaje na żonę w miarę
możliwości.

Natomiast jeśli mąż jest bogaty i nie utrzymuje żony, to przeciwstawiać się temu
należy nie poprzez stosowanie procedury rozwodowej, lecz używając innych metod. Może
to być na przykład sprawiedliwe rozporządzenie jego majątkiem dla zabezpieczenia
kobiecie środków do życia.

Kobieta ma prawo decydowania o rozwodzie, jeśli mąż cierpi na chorobę weneryczną lub
zakaźną, szczególnie gdy zataił ten fakt przed ślubem.
Jednakże na przykład szkoła dahiricka nie uznaje rozwodu z powodu wad cielesnych.
Taka jest też opinia kalifa Omar a Ibn Abd al-Aziza.

W przypadku dłuższej nieobecności męża, jeśli nic nie wiadomo o miejscu jego pobytu
prawo islamskie może rozwiązać małżeństwo po okresie trzech lat lub jednego roku, a
nawet sześciu miesięcy w zależności od oceny sędziego - taka jest o pinia szkoły
hanbalickiej. Natomiast jeśli nieobecność męża spowodowana jest nauką lub dżihadem,
to sędzia nie może orzec rozwodu. Według innych uczonych w razie zaginięcia męża żona
musi odczekać cztery lata oraz cztery miesiące i dziesięć dni, z czego t e dwa
ostatnie są okresem żałoby.

W przypadku osadzenia mężczyzny w więzieniu na minimum trzy lata szkoły hanbalicka
oraz malikicka za słuszne uważają orzeczenie rozwodu na prośbę kobiety, po upływie
jednego roku.