> > Bzdura - w Polsce kastracja jest zabroniona, niestety, nawet "na
> życzenie"
> > osoby stanowiącej zagrożenie dla otoczenia.
>
> ale mamy 'poj...' (nomen omen) prawo!!!

Możliwe. Ale jak coś piszesz, to sprawdzaj najpierw dokładnie, a nie
stwierdzaj: "Żeby stracił potrzeby - kastracja jest co prawda dozwolona ale
za
zgodą osoby kastrowanej".

Poza tym traktujesz erotomanię nie jak chorobę, tylko "duże możliwości"
seksualne i nie rozumiesz, że to może być problem.

Tymczasem:

"CIERPIENIA EROTOMANA

Tak naprawdę seksoholik ma niskie poczucie własnej wartości. Seks pomaga mu
w siebie uwierzyć.
Wielu erotomanów uważa siebie za społeczne wyrzutki, za ludzi rozwiązłych,
zdeprawowanych, pozbawionych silnej woli, lub za zboczeńców. Inni,
odwrotnie, mają poczucie niczym nieograniczonego prawa do korzystania z
życia i zaspokajania swoich żądz. Mogą być wręcz dumni ze swoich łóżkowych
dokonań i stylu życia. Niezależnie od samooceny, najczęściej uważają siebie
za zdrowych. Choć nie dostrzegają potrzeby leczenia, to czują się w głębi
duszy nieszczęśliwi, osamotnieni, zdruzgotani brakiem panowania nad swoimi
cielesnymi potrzebami. Wśród seksoholików stosunkowo często objawia się
depresja i dochodzi do prób samobójczych...
SEKSOHOLIZM - UCIECZKĄ OD LUDZI
Wielu erotomanów wkraczało na drogę do uzależnienia będąc w przekonaniu, że
w seksie znajdą aprobatę, miłość i uczucie. Obsesyjny seks nie spełniał
jednak tych oczekiwań, za to przemienił ich w niewolników nałogu. Seks dla
nałogowca jest sposobem na izolowanie siebie od innych ludzi! Erotomani
pozornie wiążą się z wieloma osobami, ale w bardzo ograniczonym stopniu.
Dążą do szybkiego kontaktu seksualnego, partnerów traktują instrumentalnie -
nie starają się ich poznać i zasmakować w ich osobowości. Paradoksalnie
wierzą, że to właśnie nałogowy seks jest odpowiedzią na ich samotność. W
rzeczywistości jest on wycofaniem się ze świata ludzi.
W miarę jak rozwija się nałóg erotoman coraz mniej interesuje się tym, kto
jest jego partnerem, ważne staje się tylko to, by pomógł mu on wyprodukować
w mózgu kolejną dawkę "narkotyku" - mózgowych endorfin dających poczucie
tzw. "haju".
Prawdopodobnie sedno tego zaburzenia tkwi w tym, iż uzależnieni od seksu nie
potrafią tworzyć trwałych i szczęśliwych związków. Mają ogromny lęk przed
wejściem w głębszą intymną relację, a jednocześnie czują się przeraźliwie
samotni. Jedyne więc, co im pozostaje to bezosobowy seks lub fantazje na
jego temat. To jakby namiastka prawdziwego kontaktu z drugim człowiekiem.
Niestety, erotomani szybko wycofują się ze związków, które stają się zbyt
osobiste. Lęk przed bliskością emocjonalną pcha ich w stronę obsesji
seksualnej. Jednocześnie odpychają swoich małżonków - często zupełnie z nimi
nie współżyją. Realizują się nierzadko w pornografii i masturbacji oraz
kontaktach pozamałżeńskich. Ich partnerzy nie potrafią odnaleźć przyczyn tej
oziębłości, czują się odrzuceni, bywa, że odchodzą. Seks patologiczny to
taki, który jest sposobem na radzenie sobie z życiem.
SEKSUALNY "NARKOTYK"
Co upodabnia erotomanię do innych uzależnień? Są to m.in. przykre symptomy
związane z odstawieniem, tzn. sytuacją kiedy jednostka rezygnuje z
nałogowych zachowań. W okresie abstynencji uzależniony jest przewrażliwiony
i bardzo podatny na zranienie. Doświadcza długo tłumionych lęków i myśli.
Ciągle lub napadowo chce się "uruchomić" - powrócić do nałogowych działań.
Może mieć niewyjaśnione bóle i dolegliwości, być wyczerpanym i drażliwym,
mieć problemy ze snem i z apetytem. Często przerzuca się na inne nałogi, ma
myśli samobójcze, huśtawkę emocji, jest pełen smutku, rozpaczy i lęku, a
także izoluje się od otoczenia. Poza tym wszystkim seksoholik rezygnujący z
patologicznych wzorców swego zachowania uporczywie fantazjuje na jawie i we
śnie na temat seksu. Seksoholik nie jest zdolny powstrzymać siebie samego.
Może czuć się winny i pełen wstydu bo nie panuje nad sobą. Jednocześnie żyje
w ciągłym strachu, że jego słabość zostanie zdemaskowana. Uzależnienie
sprawia mu ból, ale aby go zagłuszyć rzuca się w wir seksu. To błędne koło
jest charakterystyczne dla wszystkich uzależnień Seks pozwala być na tzw.
"haju" - skacze poziom "hormonów szczęścia" i adrenaliny - erotoman
uzależnia się od tych seksualnych wzlotów, tak jak narkoman od heroiny. Z
czasem jednak ta chemia mózgu nie wystarcza, musi więc kontynuować seks nie
po to, by być "na haju", ale by czuć się w miarę normalnie. Erotomania jest
tak samo postepującą w czasie chorobą jak inne nałogi, np narkomania.
Uzależnieni usiłują kontrolować swoje zachowania i doświadczają rozpaczy,
gdyż permanentnie im to nie wychodzi. Tracą poczucie własnej wartości, a to
skłania ich do paradoksalnej ucieczki w nałogowy seks. Życiem seksoholika
tak naprawdę rządzi poczucie bezsilności.
Erotomania jest chorobą postepującą, której nie można wyleczyć, ale którą
udaje się powstrzymać. Nieleczona - prowadzi do coraz tragiczniejszych
konsekwencji.
A CO NA TO NAUKA?
W 1983 roku Patrick Carnes wydał książkę, w której jako pierwszy pisze o
uzależnieniu od seksu. Od tej pory służba zdrowia w USA zaczyna diagnozować
całe rzesze seksoholików, opracowuje się dla nich programy pomocy. Ta
choroba nie narodziła się nagle pod koniec XX wieku, jak AIDS. Istniała
prawdopodobnie od zawsze, lecz tak jak to było z anoreksją, dopiero niedawno
badacze zdobyli się odwagę by ją wyodrębnić, nazwać, szukać jej źródeł i
rozwiązań dla chorych. Szacuje się, że 3 do 6 % Amerykanów cierpi na
uzależnienie od seksu. W Polsce takich statystyk nikt nie prowadzi.
Badacze amerykańscy odkryli, że istnieje bardzo poważny związek między
przemocą doznaną w dzieciństwie a seksoholizmem u dorosłego człowieka. Sami
uzależnieni przyznali, że aż 83% z nich było seksualnie molestowanych w
dzieciństwie, i aż 97% było ofiarami psychicznego znęcania się. 71%
doznawało fizycznej przemocy. Dorastali oni w rodzinach, w których
rozkwitały przeróżne nałogi. Większość seksoholików zmaga się również z
innymi uzależnieniami, lecz ten uważa za najtrudniejszy do powstrzymania.

Jak zachowuje się erotoman?

wplątuje się w kontakty seksualne z ludźmi, o których nic nie wie, których
nie może i wcale nie stara się poznać
ze strachu przed opuszczeniem, samotnością wciąż powraca do destrukcyjnych
kontaktów seksualnych
ukrywa przed sobą i otoczeniem swoje nałogowe potrzeby i zachowania, przez
to wzmacnia swoją izolację od ludzi
kompulsywnie goni za kontaktami seksualnymi, boi się odcięcia od możliwości
realizowania się w seksie
bez swoich obiektów seksualnych czuje wewnętrzną pustkę, bezsens życia i
brak energii,
boi się bliskości i zaangażowania
penetruje otoczenie pod kątem kontaktów seksualnych
poprzez seksualne obsesje i ciągłe fantazjowanie zatrzymuje swój rozwój
osobisty
poprzez erotyczny "haj" próbuje sobie radzić z osamotnieniem, napięciami,
poczuciem winy, wstydem, lękiem, zawiścią, złością, itd.
seks traktuje jako główny sposób okazywania troski, uwagi i wsparcia
drugiemu człowiekowi
jest niewolnikiem jednorazówek, potajemnych romansów, erotycznych intryg i
obsesji seksu, robi rzeczy, których później gorzko żałuje
ucieka przed wszelkimi kontaktami zapowiadającymi prawdziwą intymność i
bliskość, boi się bowiem doświadczyć zranienia i nie ryzykuje odsłonięcia
się
Z przymrużeniem oka do erotomanii podchodzi większość społeczeństwa: "Jeśli
już miałbym się od czegoś uzależnić, to niech to będzie seks!" - żartujemy.
Ale tak naprawdę ten nałóg może zrujnować związki oraz samą radość i
satysfakcję z seksu. Kiedy seksu używa się jako ucieczki, przestaje on być
przyjemnością, a staje się przymusem niosącym chwilową ulgę. Pomimo szumu w
mediach seksoholizm nie jest niczym zabawnym, bowiem składają się na niego
krótkie okresy ekscytacji i długie okresy nieszczęścia.

"Erotomania przynosi ból, a nie przyjemność. Po chwilowej rozkoszy
przychodzi cierpienie: osamotnienie, pustka, poczucie beznadziei, rozpacz" -
Mark Laser, terapeuta uzeleżnienia od seksu