> Jak zwykle o miłości. Chciałam powiedzieć, że miłość to niesamowita rzecz.
> Potrafi zapanować nad ludzkim życiem. Potrafi sprawić, że jesteś
szczęśliwy
> jak nie wiem co, a potrafi chwilowo, albo na dłużej, zawalić Ci życie. W
> każdym razie chodzi o to, że jeżeli człowiek jest zakochany, od razu
> odzyskuje chęci do życia( jeśli uprzednio je stracił). Codzień rano wstaje
z
> uśmiechem na twarzy, jest wesoły, nie może się doczekać
> rana/wieczora/popołudnia/weekendu/poniedziałku/wtork
u/
> środy/czwartku itd. I wtedy pozbywa się wszelkich kompleksw, zaczyna
> bardziej o siebie dbać, i wogóle. To jest co niesamowitego. Natomias,
jeżeli
> TO si skończy, albo nieszczęśliwie zostanie przerwane, wtedy wszystko si
> wali,człowiek chce się zabic, koniec świata i wogóle. I to nie jest jakiś
> tam grymas, tylko wiele znam przypadków samobójstwa/przedawkowania leków
czy
> nieszczęśliwych wypadków z finałem w szpitalu, popełnionych z powodu
jakichś
> "głupich" perypetii miłosnych. Czekam na Wasze opinie. Ja tam i tak wiem
> swoje i jutro idę biegac. Co prawda pozbyłam si już przewiadczenia, że
> jestem gryba, brzydka i mam odstające uszy, ale zrzucic dzisiejszą obfitą
> kolację(ze szczęścia) powinno się. :-)))
>
A u mnie akurat odwrotnie. Nie wiem dlaczego. Ot, może samolubny jestem. A
może praca nad sobą nie jest u mnie dyktowana żadnym instynktem społecznym?
No, jak się zakocham to głupieję, nie chce mi się robić nic co nie ma
związku z obiektem zakochania. A robić to trzeba dużo, znacznie więcej niż
dana sytuacja czy odpowiedzialność za daną osobę każe.

Tomek