On 6 Sie, 13:43, "michal" <6...@g...pl> wrote:
> Użytkownik XL wrote:
> > On 5 Sie, 23:49, "Aicha" <b...@t...ja> wrote:
> >>>> Natomiast na pewno żadna z tych osób nie
> >>>> pomyśli nigdy o swoim dziecku w ten sposób:
> >>>> "Czasami już nie wytrzymuję i mówię do
> >>>> męża,aby (...),albo go oddać."
> >>> Jeśli nie czytałaś - warto zerknąć:
> >>>http://wyborcza.pl/1,76842,5483843,Wybor_Julii.ht
ml
> >>> plus komentarze pod artykułem.
> >> Niektórzy nie uwierzą, zanim nie doświadczą. Wrzuciłam linka do tego
> >> artykułu jakiś czas temu.
> > No, przeczytałam, i co?
> > Przypadek tej pani ma być przykładem czegoś dobrego???- raczej
> > żenującym, z uwagi na czelność opisania wszystkiego w książce dla
> > pozorowanego ubiczowania się, a może dla znalezienia szybkiego
> > rozgrzeszenia przed współczującym tłumem???
> > Ja bym jako przykład wzięła raczej tę drugą, co nie "oddała", ale
> > "przyjęła"... a tę pierwszą tylko jako przestrogę, jak słaby może być
> > człowiek.
> > No i - fakt, niektóre kobiety nie wychodzą z depresji poporodowej
> > wcale, to prawda.
> > Ja pamiętam swoją depresję - trwała kilka dni, po cesarskim cięciu.
> > Dziś wspominam ją z przerażeniem.
> > Jak słaby może być człowiek.
> > Czyli nie jest tak, że "nie przeżyłam, a gadam".
> > Kiedy się do czegoś zdecydowanie i jednoznacznie ustosunkowuję, to
> > tylko wtedy, kiedy mam podstawy.
> > Kocham swoje dzieci jakie są, to szczęście, że są akurat pięknymi,
> > mądrymi dziewczynami, lecz jakieby nie były, stosunek do nich mogła
> > tylko chwilowo zaburzyć moja kilkudniowa depresja poporodowa, zjawisko
> > fizjologiczne i to mnie zupełnie tłumaczy. Wolałabym umrzeć niż
> > porzucić/oddać własne dziecko, za wszelką cenę starałabym sie wytrwać,
> > jeśli nie z miłości do niego (wiem, jak słaby jest człowiek), to
> > ostatecznie z poczucia odpowiedzialności i przyzwoitości (to nie sa
> > dobre słowa, ale w tej chwili słów mi po prostu brak). Poczucie
> > przyzwoitości (tak to teraz nazwijmy) zachowujemy nawet nie kochając,
> > ponad instynktami. Wielka jest jego moc sprawcza. Jeden marny przykład
> > opisany w artykule jest niczym wobec tysięcy (a może milionów)
> > przykładów ludzi cierpiących z powodu swoich chorych (a w chorobie
> > agresywnych, odrażających, niekontaktowych) dzieci, a jednak
> > zachowujących odpowiedzialność i godność do końca.
> > Doprawdy, nie sa to ludzie-Tytani, lecz zwyczajni rodzice, umęczeni,
> > udręczeni, poświęcający swoje związki lub klejący je wszelkimi siłami.
>
> Klapki na nie tylko na oczach. Jak zwykle.

Pobaw się ze swoją 6-letnią wnuczką. Porysujcie coś na kompie albo
flamastrem po tablicy (bardzo rozwijające - hie, hie - zajęcie dla
zdrowego, zdolnego, jak sądzę, dziecka) - i wyobraź ją sobie jako
chore, odrażające, agresywne wnuczę. Na pewno namawiałbyś do jej
oddania, co? Noooo, ale jest zapewne ładna i zdrowa, mądra - eee,
lepiej zostawić, może się przydać na starość, kiedy samemu się będzie
odrażającym, brudnym, złym... Podsumuj wszelkie "za" i "przeciw",
żebyś się przypadkiem nie pomylił w rachunkach...