[Zaczynam wpadać w poważny niedoczas. Nie dam rady odpisać
w całości na raz, spróbuję posuwać się małymi krokami naprzód.]


"vonBraun" <interfere@o~wywal~2.pl> napisał w wiadomości
news:e7pcev$2ise$1@news2.ipartners.pl...

>> [OK, ciach] Na razie nie widzę bezpośredniego udziału funkcji
>> prawej półkuli w zdolności do odczuwania czy generowania
>> humoru, albo inaczej - nie widzę niezbędności opisanych
>> funkcji do posiadania poczucia humoru.
> Pogląd uzasadnij ;-)


Tutaj być może niezręcznie się wyraziłem. Jeśli założymy, że
prawa półkula w istotnym stopniu odpowiada za *wszystkie*
reakcje emocjonalne, to odpowiada również za poczucie
humoru (i wtedy mój pogląd jest z miejsca niesłuszny). Miałem
na myśli *część* funkcji prawej półkuli, które sam wcześniej
wymieniałeś. Jeśli chodzi o uzasadnienie poglądu, nie przypuszczam,
abyś naprawdę oczekiwał, że cokolwiek będę w stanie tutaj,
na grupie, naprawdę rzetelnie uzasadnić.

"Idą dwie agrafki przez pustynię. Jedna mówi: - Ale mi gorąco!
Druga odpowiada: - No to się rozepnij..."

Śmieszne? Przypuśćmy, że tak. Zatem jaki związek ze śmiesznością
owego żarciku ma cokolwiek z tego, co napisałeś we wcześniejszym
poście:


> Powszechnie wiadomo o roli jaką półkula prawa odgrywa w
> tworzeniu prozodii mowy. Wydaje się że współuczestniczy ona
> zarówno w odbiorze, jak i w ekspresji tego aspektu mowy.
>
> 1.Funkcje półkuli prawej dotyczą zarówno lingwistycznych
> cech prozodii (zróżnicowania akcentu w słowie, twierdzącej i
> pytającej intonacji zdania, rozłożenia pauz w zdaniu),
> przykładowo na podstawie intonacji chorzy mogą nie wiedzieć
> czy to pytanie czy twierdzenie, jeśli treść zdania tego nie
> rozstrzyga.
>
> 2.Mają znaczenie w produkcji - a także w odbiorze intonacji
> emocjonalnej W praktyce obserwowałem pacjentów którzy
> kierowali się wyłącznie treścią zdania a nie prozodią.
> Pacjenci z uszkodzeniami prawej półkuli mają też trudności w
> ocenie stanu emocjonalnego osoby na podstawie prozodii jej
> mowy.


Przytoczony żarcik był napisany, a nie opowiedziany na głos,
zatem nie ma tu nic do rzeczy brak możliwości oceny intonacji
zdania. O to mi głównie chodziło, ale to oczywiście żaden
dowód na cokolwiek, tylko jego mglisty zarys.


>> Dlaczego niełatwo jest sklasyfikować humor? Co do zasady
>> jego "działania" - tak jak ja to naszkicowałem, a Ty powtórzyłeś,
>> jest identyfikacja śmiesznej treści, a później specyficzna reakcja
>> emocjonalna. [...]
>> Jakie treści są śmieszne? Widzę dwa zasadnicze aspekty:
>> element zaskoczenia (ktoś rymsnął na d...) oraz brak szkody
>> lub zagrożenia (to nie mnie boli d...). Można to dalej rozwijać,
>> ale na razie muszę się streszczać.


> Pisma Arystotelesa dotyczące komedii
> (ponoć objaśniające istotę humoru)
> nie dotrwały do naszych czasów.
> Zaczynam stopniowo pojmować jak wielka to strata ;-)
>
> Pisząc swój tekst bynajmniej nie miałem nadziei że mam "algorytm"
> choćby rozpoznawania (już nie mówię nawet że generowania humoru).
> [...]


Bo ja w swojej naiwności kombinowałem tak: nic nie czytałem
na temat psychologicznych czy neurofizjologicznych koncepcji
lub teorii humoru, nie grzebałem w internetowych archiwach, tylko
nieco głębiej się zastanowiłem - i doszedłem do pewnych wniosków
dotyczących tego, "skąd" i "po co" wykształcił się u naczelnych
"zmysł" humoru oraz jaka jest mniej więcej jego "zasada działania".
Będąc tylko skromnym amatorem oczekiwałem, że jest gdzieś
na świecie grupa fachowców/profesjonalistów, ludzi, którzy
wspomnianą dziedzinę mają dosłownie w małym palcu, a w swoich
badaniach i pracach dotarli do granic poznania współczesnej
filozo-psycho-ewo-neuro-fizjologii. Nie oczekiwałem, że akurat
Ty okażesz się takim profesjonalistą (mając na przykład tysiące
innych, mniej czy bardziej pasjonujących zajęć), ale liczyłem i nadal
liczę na Twoją przynajmniej ogólną znajomość literatury. W takim
razie przyjmuję Twój punkt widzenia: niewiele wiadomo na temat
zjawiska humoru, i praktycznie nikt na świecie nie jest w stanie
potwierdzić czy sfalsyfikować jakichkolwiek teorii na ten temat,
aby tylko mieściły się one w ramach przyjętych obecnie paru dygmatów
nauki, ;-) a przy okazji kanonów tak zwanego zdrowego rozsądku.

Dalszy (i mam nadzieję, ciekawszy) ciąg (chyba kiedyś) nastąpi.

--
Sławek