Slawek [am-pm] wrote:
w news://news.ipartners.pl:119/e7r3t5$h1a$1@news.onet.
pl
[...]

>> nie widzę niezbędności opisanych
>>>funkcji do posiadania poczucia humoru.
>>
>>Pogląd uzasadnij ;-)
[...]

> Miałem na myśli *część* funkcji prawej półkuli, które sam
> wcześniej wymieniałeś. Jeśli chodzi o uzasadnienie
> poglądu, nie przypuszczam, abyś naprawdę oczekiwał, że
> cokolwiek będę w stanie tutaj, na grupie, naprawdę
> rzetelnie uzasadnić.
Dobra, ale mogłeś chociaż napisać z grubsza o o Ci chodzi
jak tym razem.

> "Idą dwie agrafki przez pustynię. Jedna mówi: - Ale mi
> gorąco! Druga odpowiada: - No to się rozepnij..."
>
> Śmieszne? Przypuśćmy, że tak. Zatem jaki związek ze
> śmiesznością owego żarciku ma cokolwiek z tego, co
> napisałeś we wcześniejszym poście:
>
>
>
>>Powszechnie wiadomo o roli jaką półkula prawa odgrywa w
>>tworzeniu prozodii mowy. Wydaje się że współuczestniczy
>>ona zarówno w odbiorze, jak i w ekspresji tego aspektu
>>mowy.
>>
>>1.Funkcje półkuli prawej dotyczą zarówno lingwistycznych
>>cech prozodii (zróżnicowania akcentu w słowie, twierdzącej
>>i pytającej intonacji zdania, rozłożenia pauz w zdaniu),
>>przykładowo na podstawie intonacji chorzy mogą nie
>>wiedzieć czy to pytanie czy twierdzenie, jeśli treść
>>zdania tego nie rozstrzyga.
>>
>>2.Mają znaczenie w produkcji - a także w odbiorze
>>intonacji emocjonalnej W praktyce obserwowałem pacjentów
>>którzy kierowali się wyłącznie treścią zdania a nie
>>prozodią. Pacjenci z uszkodzeniami prawej półkuli mają też
>>trudności w ocenie stanu emocjonalnego osoby na podstawie
>>prozodii jej mowy.
To z mojej strony próba wskazania czynności bardziej
podstawowych, odbiór prozodii lingwistycznej i emocjonalnej
ma IMHO ułatwieć człowiekowi WYUCZENIE się tego co opisuję
dalej czyli /streszczając bo było/:

1)Integrację wielu - często odległych elementów komunikatu -
dzięki choćby 'wysłuchaniu" emocjonalnych
przeciwieństw/podobieństw
2)Organizację tekstu (podkreślenie rzeczy ważniejszych i
mniej ważnych)
3)Identyfikacji metafor, niedosłowności - zwykle
sygnalizowanych też przez minimalnie odmienny ton głosu
(zwłaszcza zupełnie nieświadomie acz zapewne wyraźniej) robi
się to wobec dzieci - gdy rodzice uczą je rozpoznawania
takich treści).
4) Owe niedosłowności obok tonu głosu, wykrywamy też
zestawiając komunikat z sytuacją społeczną, jednak
niewyszkolonej osobie często ton zasygnalizuje "coś tu nie
gra, rozejrzyjmy się w sytuacji" i pozwoli jej wykrywać to
na co warto zwrócić uwagę.


Zastanawiałeś się kiedyś, czy jeśli czytasz tekst -
zwłaszcza zawierający elementy humorystyczne - coś słyszysz?
A może tylko widzisz literki i nic ci się nie 'szłyszy'?

Weźmy to:

> Przytoczony żarcik był napisany, a nie opowiedziany na
> głos, zatem nie ma tu nic do rzeczy brak możliwości oceny
> intonacji zdania. O to mi głównie chodziło, ale to
> oczywiście żaden dowód na cokolwiek, tylko jego mglisty
> zarys.

Czy czytając wspomniany tu żarcik widzi się tylko 'literki'?

A jakim ja do cholery tonem teraz piszę????!!!! CO????!!!

Albo teraz , drogi Sławku, czy słyszysz jak, grzecznie i
łagodnie Cię pytam?

Pytam of korz o rolę prozodii w uczeniu się odbioru tych
aspektów komunikatu, które nie są przekazywalne li tylko
fonemami, elementami słownika, regułami składni i gramatyki.

Po latach można of korz nie pamiętać "skąd pewne rzeczy
wiemy", ale podejrzewam, że nadal pod czytane teksty
większość z nas 'podkłada' sobie dla ułatwienia prozodię.
Może nawet obraz mówiącego człowieka, z całym 'emocjonalnym'
'przydźwiękiem'? Dla mnie - są tu tacy którzy 'piszą/mówią'
tu z uśmiechem, inni z 'muchonosowatością', ktoś tam z
ogólnym 'napaleństwem' i błyszczącymi z podniecenia oczami,
jeszcze inny bezdusznie jak maszynka wypluwa z siebie
monotonnym głosem hiperpoprawne gadki...

Czemu potrafimy wykrywać niedosłowny sens komunikatów w
rodzaju: "Przepraszam, czy ktoś umarł?"

Spróbuj zapodać ten komunikat tonem osoby rzeczywiście
zaniepokojonej że ktoś umarł. Przestanie być śmieszne.(por
punkt 4)

Wyobraź sobie zaburzenia polegające na nieumiejętności
wykrywania niedosłowności (patrz punkt 3)

Opowiadamy dowcip, puentujemy:
"....No to się rozepnij..."

I słyszymy np. pytanie: Przepraszam, nie rozumiem, przecież
rozpięcie się agrafki nie obniży jej temperatury? O co tu
chodzi?

Lub w przypadku głębszych zaburzeń: "To niedorzeczności
jakieś, przedmioty nieożywione nie umieją chodzić, także po
pustyni, poza tym, nawet jeśli opanowują podstawy mowy, jak
tu: http://intelligent_machine_speech_synthesis.nasa.gov
.org
to zwykle są bardziej złożone niż agrafka..."

[btw. nie sprawdzaj tego linku ;-) patrz punkt 4]

Pamiętasz zabawne zadanie z "matematyki" - zresztą z
"brodą":"Jesteś pilotem samolotu pasażerskiego, dł samolotu
25 m, rozpiętość skrzydeł 30 m., aktualna prędkość 430km na
godzinę, liczba pasażerów....itd.. itp..., wiatr przeciwny
15 m/sek, Pytanie:ile lat ma pilot?"

Śmieszy (i da się rozwiązać) dzięki zestawieniu odległych
elementów tekstu (patrz p. 1) jednak pomyśl jak MOWILIBYŚMY
to zadanie dziecku któremu chcemy zwrócić uwagę na istotne
elementy:

"JESTEŚ PILOTEM.....rozpiętość skrzydeł...blablabla ..
Ile lat ma PILOT(!)"

[...]
> ale liczyłem i nadal liczę na Twoją przynajmniej ogólną
> znajomość literatury. W takim razie przyjmuję Twój punkt
> widzenia: niewiele wiadomo na temat zjawiska humoru, i
> praktycznie nikt na świecie nie jest w stanie potwierdzić
> czy sfalsyfikować jakichkolwiek teorii na ten temat, aby
> tylko mieściły się one w ramach przyjętych obecnie paru
> dygmatów nauki,
> ;-) a przy okazji kanonów tak zwanego zdrowego rozsądku.
Literaury jest od zarąbania. Jednak jak na razie brak jest
modelu zjawiska - badania w stylu "niech gość rozpozna czy
to dowcip czy nie i sprawdzamy co się wtedy dzieje mu w
mózgu" są mało wnoszące, bo i tak nie wiemy zupełnie skąd
ludzie wiedzą kiedy coś jest śmieszne a kiedy nie.
Zakładamy, że to wiedzą ot: black-box - nie wiadomo skąd.
Najpierw musimy zrozumieć SKĄD, a potem poszukać składowych
tego procesu w mózgu - taki porządek będzie rzeczywistym
wyjaśnianiem. Kilka tropów - wbrew pozorom - opisałem już
poprzednio, pisząc o funkcjach prawej półuli i porządku
uczenia. Teraz mam nadzieję napisałem bardziej szczegółowo,
mniej pozostawiając domyślności.

Masz jakiś rzeczywisty model konkurencyjny/uzupełniający(?)
- napisz - jeśli będzie przekonywający warto będzie mi kopac
w literaturze i zrobię to bardziej z sensem.

pozdrawiam
vonBraun