. Jesienią 1941 r. generał Stefan Grot-Rowecki uderzał na alarm, że w kraju "szerzy
się przestępczość, rozwinęło się donosicielstwo, zaznaczyły się przypadki
zbrodniczego współdziałania z okupantem". W prasie konspiracyjnej pisano natomiast
o tym, że "zatrważający wzrost denuncjatorów, nieprawdopodobne rozszerzenie się
zgranych kół szantażystów zagraża spokojowi coraz większej ilości ludzi, czyniąc
nieznośnym życie tych, którzy prześladowani przez okupanta czują się jak zgonione
wściekłe psy". Emanuel Ringelblum, kronikarz getta, niedługo przed śmiercią pisał
w ukryciu: "szantażyści i szmalcownicy są wieczną zmorą żydów po aryjskiej stronie.
Nie ma dosłownie żyda "na powierzchni" czy "pod powierzchnią", który by nie miał
z nimi do czynienia". Według Ringelbluma, w samej Warszawie szmalcownictwem zajmowało
się "kilkaset do kilku tysięcy ludzi". Według innych szacunków, w samej stolicy
szmalcownictwem miałoby się zajmować od 3 tys. do 4 tys. ludzi. Prace prowadzone
przez warszawskie Centrum Badań nad Zagładą żyd-w wskazują na niepokojącą skal"
szmalcownictwa w regionach wiejskich okupowanej Polski.