Slav tak oto pisze:

:: I dlatego trzeba im, rodzicom to wybaczać, pamietając jednocześnie, że nam
:: też taką cenzurkę ktoś wystawi i Boże broń abyś kiedyś od własnego dziecka
:: usłyszała: " nie mogę Ci tego wybaczyć!!!"

Ależ ja się z tym liczę!
Dlatego nigdy nie powiem, że wybaczenie mi, jako rodzicowi, należy się jak
psu buda. Nic mi się nie należy a priori.
Wierzę jednak, że nigdy nie dojdzie do takiej eskalacji problemu, by pozostał
on na zawsze nierozwiązany, wzajemne animozje niewyjaśnione, a ja i dzieci
traktowali się jak obce osoby.

:: No to tu się różnimy, przeprosiny w jakiejkolwiek formie będą tu wg mojej
:: oceny działalnością destrukcyjną dla psychiki dziecka. Dziecko ma już
:: dzisiaj spaczony pogląd na relacje dorośli <->dzieci.

Oczywiście. Ale czy uważasz, że waleniem w twarz spowoduje się przywrócenie
prawidłowego poglądu na te relacje? Bo ja śmiem twierdzić, że przyniesie to
dokładnie odwrotny skutek. Coś jak gaszenie ognia benzyną.
[tak przy okazji przypomniała mi się historyjka, jak to sąsiad mojej babci
lejąc swoje dzieciaki za jakieś przewinienia wrzeszczał na całą ulicę "Ja was
wreszcie, kurwa, gnoje jedne kultury nauczę!"]

:: Przeprosiny (bez względu na swoją zasadność czy też jej brak) spowodują
:: utrwalenie przekonania o własnej bezkarności.

Dlaczego? Utrwaleniem przekonania o własnej bezkarności byłby brak
jakiejkolwiek reakcji na zajście. Ale uderzenie dziewczynki nie było reakcją
prawidłową, więc należy za nią przeprosić, a zareagowac inaczej.
"Przepraszam, że się uniosłem i Cię uderzyłem, ale chcę, byś wiedziała, że
to, co zrobiłaś tak czy siak nie pozostanie bezkarne ..." I tak dalej. Co w
tym niewychowawczego?

:: Tiaaaa.... zwyrodnialec jestem i tyle.

Pogląd, że wolno bić dziecko po twarzy trąci dla mnie zwyrodnieniem.
Jeśli jesteś zwolennikiem tego poglądu, to cóż ...

:: Ciekawe czy moje dzieci to potwierdzą - czas pokaże.

Naprawdę bijesz dzieci po twarzy?
Jeśli tak, to (nie chcę krakać) nie licz na to, że to, co pokaże czas, będzie
dla Ciebie radosnym przeżyciem.

:: Mimo Twojej oceny nadal podtrzymuję, że postąpił bym dokładnie tak samo
:: jak wujek. Jego reakcja była prawidłowa.

Ponawiam pytanie z poprzedniego postu. Czy tak samo rozwiązujesz podobne
konflikty z dorosłymi kobietami?
Np. w rodzinie, sklepie, pracy?

:: Alternatywą była reakcja "dorosła": wzięcie za kołnierz gówniary,
:: wystawienie za drzwi wejściowe i zakazanie powrotu (tak bym postąpił z
:: człowiekiem dorosłym).

Dorosłą kobietę wystawiasz za drzwi za kołnierz?
Nooo, szczęka zjeżdża mi coraz niżej.

:: A co do sugerowanych tłumaczeń to
:: rozumiem, że należało kulturalnie powiedzieć "Kochanie, nie mów tak, to
:: nieladnie tak mówić do doroslego. Ja dlatego Ci nie pozwoliłem ... bo
:: uważam, że ... . Nie powinno to wywołać takiej reakcji u Ciebie."

Kultury nie uczy się chamstwem i brutalnością, lecz właśnie ... kulturą. Co
jednocześnie wcale nie oznacza, że rozmowa z dzieckiem powinna być płaczliwą
litanią słów przetykanych łzami i głaskami po głowie.
Stanowczość, konsekwencja, nieugiętość, wymierzenie sprawiedliwej kary wcale
nie musi stać w sprzeczności z kulturalnym zachowaniem względem dziecka.

:: No cóż ja pozostanę przy swojej wersji, a Ty ... tłumacz.

Kiedyś (miałam jakieś 13 lat) w furii powiedziałam do mojego ojca "Odwal
się". Nie zrobił nic. Przestał się do mnie kompletnie odzywać. Przestał się
interesować czymkolwiek, co było związane ze mną, traktował mnie jak
powietrze (zatrute zresztą). Ignorował moje pytania. Moja matka także zaczęła
traktować mnie oschle i bezpłciowo. Początkowo cieszyłam się, bo wreszcie
miałam święty spokój, ale po kilku dniach po prostu nie byłam w stanie
wytrzymać tego napięcia. Sama przeprosiłam ojca za to, co zrobiłam. Życie
wróciło do normy, a ja na własnej skórze pojęłam do czego może doprowadzić
moje paskudne zachowanie względem innego człowieka.

:: Jeszcze raz zapytam "stworzyciela" wątku o reakcję dziecka na otrzymany
:: policzek.

Sądzę, że przyklękło na jedno kolano, pocałowało wujka w dłoń, która
wymierzyła ten policzek i przysięgło uroczyście, że to się już nigdy nie
powtórzy. Po czym momentalnie zmieniło się w anioła.

--
PozdrawiaM.