Cien; <cafktq$be4$1@inews.gazeta.pl> :

> Witam,
>
> Czlowiek bywa rozdarty i jest to chyba dosyc naturalne. Pojsc w prawo, czy w
> lewo, jaki wybor bedzie lepszy, czego chce sie uniknac, a co osiagnac. Znacie
> to? Pewnie tak. Jak sobie z tym radzicie? Najlepiej chyba rozpoznac co jest
> dla czlowieka wazniejsze. Ale jak? Czy w ogole jest to mozliwe? Dla przykladu
> ktos bardzo potrzebuje kontaktu z innymi ludzmi. Samotnosc nie jest czyms, w
> czym sie odnajduje. Jednoczesnie szuka jej, poniewaz kontakty z drugim
> czlowiekiem najczesciej zle wplywaja na jego samopoczucie. Jest mozliwa taka
> sytuacja? Zalozmy, ze tak. Co wtedy?

To ja inaczej. Nauczyć się *tracić* - nie *oddawać* , nie *dzielić* -
dokładnie tracić [to słowo jest najbliższe przeżywaniu mózgu - inne to
pierd... humanizm ;)]. Nie podejmując okreslonych decyzji boisz się coś
starcić - wartość materialną, "wolność", wybór - nieważne co. Pomyśl o
słowie "tracić", poczuj je, może sam zrozumiesz - inaczej się nie da.

Nie znam ćwiczeń na "tracenie", ale możesz np. wziąść rzeczy, które mają
dla Ciebie jakąś wartość i rozdać [zostawić] je innym,
znajomym/nieznajomym [to drugie lepsze] i PRZEŻYWAĆ utratę, zrozumieć ją
- akurat ten przykład ma chyba zakotwiczenie w literaturze.

Przy okazji, na tym chyba polega różnica pomiędzy quasidecyzjami, a
decyzjami świadomymi - świadomie decydujemy się na możliwość *straty*
[ew. "ryzyka straty", ale nie "ryzyka"].

Tak na marginesie - moim ostatnim "konikiem", do którego podchodzę
niefachowo i niemetodycznie jest szukanie assemblera dla mózgu - słowo
"tracić" vs. "dzielić się", "oddawać", tak samo jak "zniszczyć" vs.
"zwyciężyć" nie tylko lepiej oddają pewne funkcje mózgu - świadome ich
wypowiedzenie umożliwia kontrolę/współpracę nad zachowaniami mózgu.

Flyer - nie psycholog.