XL pisze:

> Ależ o samej obserwacji też! - właśnie podczas niej szczególnie należy
> pamiętać o sobie, zachowywać świadomość własnej odrębności; inaczej np
> ratownik narażałby się na zagrożenie, psycholog/psychiatra na ulegnięcie
> niepotrzebnym emocjom rzutującym na obraz stanu pacjenta, a zwykły człowiek
> podlegałby zbytniemu bezpośredniemu wpływowi (urok lub odpychające cechy)
> obserwowanych osób. Należy podczas obserwacji szczególnie mieć się na
> baczności, czyli zachowywac (czasem nawet trochę wbrew swoim odruchom)
> poczucie odrębności, samoświadomość. Jeśli obserwacja jest np wstępem do
> pomocy komuś, oceny kogoś, to trzeba ją prowadzić z tzw pewnego gruntu -
> czyli mając utrwalony i nierozchwiany własny obraz siebie, a czy obiektywny
> - w sumie to ma niewielkie znaczenie, bo i tak jest niemożliwe...

OK, tutaj się zgadzam.

> Trudno ocenić, kiedy jest już "bardziej", a kiedy "mniej". Mnie chodzi o
> to, aby robić to cały czas, tzn cały czas mieć siebie na uwadze, oczywiście
> nie w celach egoistycznych.

No widzisz, a mnie chodzi o coś zupełnie innego, ja na inny w ogóle
temat rozmawiam. Mi chodzi o zwykłą przyzwoitość w słuchaniu, w próbie
zrozumienia, pamiętaniu itd. Pisałam już o tym, a Ty ciągniesz ciągle
inny temat. EOT

Ewa