Lata po II wojnie światowej określa się w ochronie roślin Wiekiem
Pestycydów, a za początek tego okresu uznaje się rok 1946, kiedy to na dużą
skalę podjęto produkcję i stosowanie w ochronie roślin i higienie sanitarnej
DDT.
Wiek pestycydow dzieli się na trzy ery:
- optymizmu - lata 1946-1962,
- zwątpienia - lata 1962-1972,
- integrowania metod - od roku 1976 do chwili obecnej.

Z punktu widzenia rozwoju ochrony roślin, niezwykle istotnym był "okres
zwątpienia", kiedy to zabiegi ochroniarskie, a szczególnie chemicznych
środków ochrony roślin poddane zostały bezwzględnej krytyce. Z całą
stanowczością wyeksponowano wady metody chemicznej, takie jak: uodpornianie
się szkodników, brak skuteczności w stosunku do niektórych gatunków,
niszczenia pożytecznej entomofauny, zaleganie w środowisku, czy wreszcie
zagrożenie nie tylko dla wykonawców, ale także dla konsumentów.

Nauka, producenci środków i aparatury ochrony roślin, administracja
podjęły usilne starania w celu ograniczenia do minimum ewentualnego
zagrożenia ze strony chemicznej ochrony roślin dla człowieka i środowiska.
Zrodziła się i rozwinęła koncepcja integracji metod, zsyntetyzowano i
dopuszczono do obrotu i stosowania nowe, bardziej bezpieczne środki ochrony
roślin, udoskonalono aparaturę, stworzono wreszcie podstawy prawne
ograniczające możliwość zagrożenia.

Wszystkie te działania, które zaowocowaly olbrzymim postępem i całkowitą
często zmianą programów ochrony, nie zmieniły jednak powstałego w "erze
zwątpienia" negatywnego stosunku do ochrony roślin i niezwykle krytycznych
najczęściej opinii o tej dziedzinie nauki i produkcji rolniczej.

Pozdrawiam naukowo Ja...cki