W dniu sobota, 5 października 2013 22:23:04 UTC+2 użytkownik Ikselka napisał:

> Twierdząc zawadiacko, że "jak się chce, to można", po prostu zaprzeczasz
> kapitalistycznemu (podobno...) systemowi gospodarczemu POlski, ba, świata -
> dając do zrozumienia, że bezrobocie to tylko i wyłącznie wina samych
> bezrobotnych, którzy nie mają dosyć energii czy czego tam...
> Twierdzisz tym samym, ze gdyby tę energię znaleźli, każdy z nich znalazłby
> w Polsce pracę,

Nie. Nie twierdze ze w Polsce.
Ale, gdy chce mi sie jesc, nie ide zebrac - szukam pracy.
DO SKUTKU.
I __nie tylko w Polsce__.

> co równa się tezie, że teoretycznie gdyby każdy wykazał się
> energią, BEZROBOCIE W POLSCE MOŻNA ZLIKWIDOWAĆ w ogóle.

To Ty taka teze stawiasz, nie ja.

> A to jest brednia, wynikająca z zenujacego braku orientacji w podstawach
> ekonomii.

Droga moja, daruj sobie mentorskie tony - nie do twarzy Ci z nimi, a juz na pewno nie
wiesz, w czym sie orientuje, i czy przypadkiem nie lepiej niz Ty.

> Bezrobocie towarzyszy
> kapitalizmowi, ponieważ w tym systemie praca nie jest człowiekowi należna i
> trzeba o nią walczyć, bo miejsc pracy nie starcza dla wszystkich.

Z kazdej sytuacji jest wyjscie.
I niekoniecznie jest to kurs florystyki, prowadzony dla zwolnionych z pracy
stoczniowcow.


> Tak więc ponieważ Tobie się udało, musisz mieć świadomość, ze w TYM
> systemie przez to ktoś inny stracił pracę - bo rynek pracy jest jak krótka
> kołdra: Ty zyskujesz, inny traci.

Nie.
Mnie się nie udalo - ja _swiadomie wybralam_ - taka prace, ktorej jest mnostwo,
ktorej starcza dla wszystkich chetnych, gdyby tylko chcieli chciec.

> Z tego powodu więc, że dziś Ty masz pracę, nie powinnaś arogancko
> twierdzić, ze to dlatego, ze cechuje Ciebie jakaś specjalna energia do
> życia - bo KAZDY ją ma, kiedy staje pod murem (tu oczywiście nie mówimy po
> tzw menelach czy niebieskich ptakach, tylko o normalnych ludziach (matkach,
> ojcach, synach i córkach). Tobie po prostu się UDAŁO, innym nie.

Powtarzam - i nie ma tu nic z arogancji - mnie sie nie "udalo". Postawilam wszystko
na jedna karte. Skoro nie dalam rady zmienic rynku pracy, diametralnie zmienilam
siebie - swoje podejscie zarowno do swoich mozliwosci i umiejetnosci jak i do sposobu
szukania pracy. Zlikwidowalam granice mentalne i fizyczne. Decyzja kosztowala mnie
sporo wysilku, ale wybor byl pomiedzy - doslownie - zyciem i smiercia. Niewielu jest
ludzi, ktorzy, nawet postawieni pod sciana, wybiora takie wyjscie, jakie wybralam ja.

> Ale to
> wcale nie oznacza, że kiedyś na sąsiedniej posesji lub w Twej dzielnicy czy
> mieście nie stanie obiekt, który pomimo Twej energii i wiary we własne siły
> nie odbierze Ci z dnia na dzień środków do życia. Wtedy nic nie pomoże.

Z kazdej sytuacji jest wyjscie.
Z kazdej.
Choc nie z kazdej takie samo. :)

> Takie jest życie w kapitalistycznym systemie - kołdra przesunie się na
> korzysć kogoś innego... i nie myśl, ze chcę Ci tutaj dowalić, ja mam tę
> swiadomosc także odnośnie moich własnych rodzonych dzieci, które kiedyś
> staną być moze (albo raczej na pewno) przed problemami tego typu; najgorsze
> co moze je spotkać w tym względzie, to sytuacja, kiedy poświęcą swe
> najlepsze lata jakiejś firmie, a ona, gdy będzie im brak do emerytury 14
> lat, wyrzuci je na bruk, bo będzie potrzebowała nowej, świeżej krwi do
> napędzania swoich trybów. I krótka kołdra przesunie się znów...

Nikt nie powiedzial, ze bedzie latwo.
Nikt nie obiecywal, ze mamy dozywocie w jednej firmie.

Doswiadczylam w zyciu wielu roznych chwil.
Za kazda z nich jestem odpowiedzialna JA SAMA.
To ja mebluje swoja glowe i swoj swiat tak, jak mi to pasuje.
To ja wybieram polowe szklanki - pusta lub pelna.
I nie straszna mi uciekajaca koldra.
Bo - skoro nie daje rady zmienic Niezmienialnego = rozwalic jakiegos muru, to albo
ide sie powiesic, albo szukam Nowej Drogi - pod murem, moze dookola, moze ponad nim.

Mnie sie nie "udalo".
Ja na to wszystko, co teraz mam, po prostu zapracowalam.