Sokrates, dzięki za Twoje uwagi. Prawdę mówiąc sytuacja w jakiej się
znalazłem jest dla mnie dość nowa i jestem otwarty na wszystkie uwagi i
sugestie.

>Trzy miesiące to też długo i krótko zarazem. Nie wiem czy to
>dobry pomysł, żeby ona przyjeżdżała do Polski tak zupełnie w
>ciemno. Zaznaczam, że nie podważam siły waszych uczuć, ani
>pewności, co do dokonanych wyborów, ale........nie sama
>miłością się żyje. Jest również cała szara często bardzo
>uciążliwa codzienność, która nieżle potrafi dać w kość.
>Sprowadzisz ją do Polski i co, zamkniecie się w mieszkaniu i
>będziecie się kochać? Co z jej np.pracą, co z poczuciem
>osamotnienia, gdy ona urodzi dziecko, a ty będziesz musiał
>całymi dniami pracować na utrzymanie? Co z sytuacją, gdy po
>porodzie będzie miała silną potrzebę obecności własnej
>matki. Życzę wam wszelakiej sielanki i przepraszam, że tak
>piszę, ale jestem juz obarczony doświadczeniem życia
>codziennego, gdy wrzątek zakochania juz nas tak nie parzy i
>utrzymuje się na niższym codziennym poziomie.

Generalnie mamy sporo pomysłów na nasze życie. Ja chciałbym przede wszystkim,
żeby poznała tutaj nowych ludzi i żeby byli to tylko jej znajomi. Jasne moja
rodzina przyjmie ją ciepło, moi znajomi też, ale z nimi nie będzie mogła ona
za bardzo sobie pogadać np.o mnie. Akurat tak się składa, że ona w tej chwili
przeżywa jeszcze gorsze momenty niż te, które będzie mieć tu. Po pierwsze nie
ma pracy od jakiegoś czasu (to tak a propos finansów), więc poczucie
osamotnienia jej doskwiera dość znacznie, zwłaszcza, że ja jestem daleko. Tu,
może i nie będzie pracować, ale przynajmniej będzie miała mnie. Zdaję sobie
sprawę, że pojawi się odwieczny problem w naszym życiu, bo albo nie będziemy
mieć pieniędzy, albo mnie nie będzie w domu. Na szczęście mam kilka pomysłów
jak to rozwiązać, zobaczymy...

>Jeśli jesteś przekonany, to teraz przygotujcie wspólnie
>STABILNY grunt pod to przekonanie, żeby nie okazało się za
>kilka lat, ze budujecie na nie pewnym do końca terenie.
>Chociaż jak piszesz, ryzyko jest zawsze i trudno je kłaść na
>szali wobec tego, co do siebie obecnie czujecie. Wasz
>związek jest na tyle specyficzny, że wymaga bardzo dobrego
>przygotowania warunków. Nie licz, że obecną miłosną
>determinacją przezwyciężycie wszystkie istotne problemy,
>które mogą się pojawić i za pewne będą się pojawiać. Mam
>nadzieję, że wam się wszystko uda:-))

Ja też mam taką nadzieję :) A grunt mimo wszystko chcemy przygotować
stabilny. Wiesz, mógłbym być z nią już teraz, w Brazylii. Ale głównym
powodem, dla którego nie mogę tego zrobić, jest to, że jeszcze studiuję. A
nie chcę tego rzucić, bo wracając do wcześniejszych wypowiedzi, samo "robię"
się nie liczy. Liczy się też "potrafię"... Ona też to doskonale rozumie,
dlatego przyjeżdża tutaj, żebym mógł te studia skończyć. Tak pewnie
mieszkalibyśmy tam. Na szczęście tutaj będziemy mieć rozwiązany jeden poważny
problem. Będziemy mieć własne mieszkanie w domku jednorodzinnym. Będzie tam
mieszkał też mój tata, ale będzie miał oddzielne wejście itp. To dobrze, bo
ona będzie mieć większe poczucie bezpieczeństwa mając coś swojego. Po drugie,
mimo wszystko wyjdzie to dużo taniej. Po trzecie, ponieważ moja rodzina
będzie blisko, nie będzie się jej tak nudzić, mam nadzieję.

>Zgadza się. Twoje podejście partnerskie do małżeństwa działa
>dla ciebie stanowczo na korzyść z jej strony, ponieważ
>będziesz lepszym mężem i ojcem, niż to jest przyjęte w jej
>kulturze i chyba tak właśnie będzie to odbierać:-)).

Też tak myślę. Zresztą w porównaniu z tamtymi mężczyznami już wypadłem na
korzyść, bo mimo wszystko mam nieco inne podejście do życia, takie, która
bardziej jej odpowiada. A i rzeczywiście moje partnerskie podejście da mi
wiele korzyści. Wydaje mi się, że ona jak na razie myśli, że ja tak obiecuję
i rzucam słowa na wiatr, a jak zobaczy, że ja naprawdę jej będę pomagał,
naprawdę będzie się czuć bardzo dobrze.

>Rób tak, jak jej pasuje, chyba, że ty sam przywiązujesz do
>tego istotne znaczenie. Ja przed ślubem nosiłem srebrną
>obrączkę na prawej ręce a ślubną złotą noszę na lewej.

W sumie niby tak, ale dla niej ma też znaczenie to, żeby wszyscy wiedzieli,
że ona ma narzeczonego lub męża i że ja mam narzeczoną lub żonę. Było jej
naprawdę przykro, gdy się dowiedziała, że to, iż mam teraz obrączkę, dla
Polaków nic nie znaczy. Nikt nie pomyśli patrząc na moją rękę, że biorę ślub.
No nic... Na szczęście nie jest to duży problem.

Pozdrawiam
Konrad
--
============= P o l N E W S ==============
archiwum i przeszukiwanie newsów
http://www.polnews.pl