michal; <fo2ci7$qnh$1@inews.gazeta.pl> :

> Użytkownik wrote:
>
> > Heh, miałem kłopot z poprzednią odpowiedzią, bo w realu nie
> > roztkliwiam się nad sobą, stąd nie pamiętam za bardzo kiedy i komu
> > współczułem, co nie oznacza, że tego nie robię. Ale na szczęście
> > przyszła mi z pomocą moja nieoceniona koleżanka z pracy, którą mówiąc
> > dosadnie [nie sarkastycznie !!!] ostatnio spuściłem ze smyczy, tj. po
> > roku blokowania rozmowami i żartami przestałem to robić. Teraz reaguję
> > na jej "wybuchy" bardzo spokojnie, nie docierają one do mnie, ale nie
> > czuję też współczucia, raczej jakąś formę naturalnej lekkiej
> > życzliwości, której nie daję w sobie zabić. Natomiast jej wybuchy,
> > kiedy na nie nie reaguję i nie próbuję im łagodnie przeciwdziałać,
> > raczej budują jej obraz, jako jednostki nie mającej kontroli nad
> > swoimi emocjami, nie potrafiącej prawidłowo zwerbalizować swoich
> > potrzeb i nie potrafiącej odpowiednio do nich się zachować. Można
> > powiedzieć, że pełny Jej obraz będzie budził współczucie, tyle że mam
> > pewien niesmak - dla mnie to taka litość wywyższonego obserwatora.
>
> Zachowanie koleżanki, które opisujesz jest Twoją rejestracją pewnego
> fragmentu jej nawyków, który jest w centrum Twojej uwagi. Żeby zniwelować
> poczucie niesmaku (bo istotnie współczucie bazuje na przeświadczeniu, że
> jest się pod jakimś względem lepszym), możesz zdać sobie sprawę
> przynajmniej, że w innych fragmentach jej zachowania jest lepsza od Ciebie.
> Jeśli Ci na tym zależy, to poszukasz tych fragmentów, jeśli nie, to dasz
> sobie siana. Współczucie jest lepszym uczuciem niż złość czy nienawiść.

I tu pojawia się pewien problem, który można zobaczyć czytając o typach
osobowości - w niektórych typach złość tkwi wewnątrz, w innych jest
tylko reakcją chwilową lub nawet formą gry. Od współczucia wolę
"zrozumienie". :)

Pozdrawiam hmmm chwilowo bez określeń :)
Flyer
--
gg: 9708346; jabber:f...@j...pl
http://www.flyer36.republika.pl/