On 25 Maj, 19:02, medea <e...@p...fm> wrote:

> Podobno z każdą śmiercią uczymy się swojej. Ja nie rozumiałam, czym jest
> śmierć, dopóki nie odeszła moja mama. A od tamtej pory przeżywam każdą
> inną w swojej "okolicy". Płakałam nawet po psie mojej siostry, który
> marnie skończył pod kołami samochodu...

Wobec tego zazdroszczę Ci, bo na swoje szczęście (o tak!) masz małe
"opóźnienie w rozwoju"... Nie potraktuj tego jako złośliwości czy
innego negatywu, broń Boże. Chodzi o to, że być może ja zrozumiałam
zjawisko śmierci znacznie wcześniej, niż Ty (może akurat wtedy, kiedy
w dzieciństwie mój brat zabił ptaszka, a ja patrzyłam na to bez
emocji, po dziecinnemu, i czekałam, kiedy ptaszek ożyje, a kiedy nie
ożył, nie mogłam patrzeć bratu w oczy i on mnie ładny szmat czasu po
tym...), natomiast śmierć mojej mamy nauczyła mnie już tylko dwóch
brakujących rzeczy, równie ważnych obu: tego, że w życiu nie są ważne
przedmioty i pieniądze oraz tego, że płacz wobec śmierci nie ma
żadnego znaczenia i sensu, bo niczego nie zmienia, choćby się nawet w
końcu samemu umarło z tego placzu... Co wcale oczywiście nie znaczy,
że przestałam kiedykolwiek po Mamie płakać - tu w środku. Nad psem czy
złamanym kwiatem, czy nad człowiekiem, płaczę wtedy, kiedy umiera
nieszczęśliwy. Kiedy umiera szczęśliwy - cieszę się z jego
szczęśliwego życia, bo tylko ono się liczy wiobec śmierci.

Płacz po każdym psie czy szczurku (jako zjawisko, objaw smutku) jest
taki śmieszny w gruncie rzeczy... jeśli spojrzeć na niego (i na
siebie) z boku. Niczemu nie służy, niczego nie wnosi, niczego nie
wymaga od człowieka. A potem mija. Ma się następne psy i szczurki...
Wg mnie trzeba żyć szczęśliwie, mieć szczęśliwe zwierzaki. Śmierć jest
nieuchronna, to bez sensu bronić się i protestować, trzeba skupić się
na przeżyciu danego sobie czasu jak najintensywniej i jak
najprzydatniej dla bliskich i mniej bliskich.
Zwierzaki też mogą dzięki nam być szczęśliwe. A że zdychają (zwierzęta
zdychają, ludzie umierają, przedmioty się niszczą itp.) - to
naturalne. Trzeba być za nie odpowiedzialnym, póki żyją. Żal po
zwierzaku jest naturalny, ale nie przesadzajmy, śmierć zwierzaka, jak
każda inna, też jest naturalna. Powtarzam: trzeba sobie zadać pytanie,
czy ten zwierzak był szczęśliwy. Jesli tak, to należy się cieszyć, że
się mu umożliwiło takie życie. Podobnie jest z ludźmi.